Corsica zo anders
CORSICA zo anders!!!!!!!!!!!!
Toen de beeldhouwer César voor de eerste keer voet op Corsica zette, riep hij met zijn zon-door stoofde Middellandse zee stem uit:
"Je zult wel gek zijn om aan de andere kant van de wereld op zoek te gaan naar iets dat wij hier binnen handbereik hebben! Hier boeit alles me."
Dothy Carrington, een Britse schrijfster die in de jaren '50 Corsica ontdekte en daarna Corsicaanse in hart en nieren werd, kwam ook met bepaalde vastomlijnde ideeën over Corsica naar het Eiland. Ze stelde een rotsachtige woestijn voor. Het werkelijke Corsica trof haar als een donderslag. " Het is net alsof ik voor de tweede keer geboren ben" zo zei ze, en het was haar vurige wens om "in Bonifacio begraven te worden, zodat de zee tot het einde der tijden bij me zal zijn".
Ook Henri Matisse, in Ajaccio op bezoek bij de zus van zijn echtgenote Amélie, raakt onder de betovring anhet prachtige landschap. Zes maanden later verlaat hij Corsica met een aantal op het eiland gemaakte schilderijen waarover hij met geestdrift spreekt: "Ik was verblind. Alles schijnt, alles glanst, alles is kleur, alles is licht."
Het is waar dat Corsica, "die berg in zee" volgens Ratzel, een soort open-luchtmuseum is. Een levend museum, met overblijfselen van soms wel acht duizend jaren oud. De menhirs van Filitosa, de 258 monolieten van Palaggio in Sartène, de overblijfselen van Aléria die resteren uit de roemruchte tijd toen deze stad de hoofdstad van het eiland was, de megalitische en torreaanse kunst: het is een complete volksgeschiedenis die in de schoot der aarde geschreven staat.
Corsica: een wonderbaarlijk eiland van 8.681 km² in de Middellandse Zee, met een zeer mild klimaat, waar de zon meer dan 350 dagen per jaar schijnt en met bijna net zoveel verschillende dorpjes als het jaar dagen telt. Oude stadjes, Romaanse monumenten die tot de mooiste van Europa behoren, barokke kerkjes, Genuese torens, indrukwekkende vestingen, bruggen en molens... Mens en natuur hebben er in de loop der eeuwen om gestreden wie de mooiste dingen op het eiland achterliet.
Welke surrealistische kunstenaar heeft de Calanches van Piana uitgehouwen? Welke zilversmid heeft de weerspiegelende meren Nino, Mela, Creno en Renoso als edelstenen in het berglandschap gezet? Wie heeft de landschappen geschetst die er door het licht ieder uur anders uitzien? Op wiens tekentafel zijn de bossen van Aitone, van Vizzavona en van Bavella ontstaan? Natuurgeweld heeft vanaf het allereerste begin van de wereld huisgehouden op dit eiland van schoonheid.
Invasies hebben Corsica op de martelbank gelegd en tegelijkertijd vruchtbaar gemaakt. Iberiërs, Etrusken, Romeinen, Sarracenen, Aragonezen en Genuezen; geen enkel volk heeft Corsica eronder gekregen. Zij heeft haar identiteit weten te bewaren tijdens beproevingen en tegenspoed. Haar legende draagt ze altijd met zich mee door de herinnering aan alle helden die in haar geschiedenis een rol hebben gespeeld: van Ugo Colonna tot Sambucuccio d'Alendo, van Sampiero Corso tot Pasquale Paoli, tot aan Napoleon, de Verloren Zoon van Eer.
Om Corsica te ontdekken, haar geheimen te begrijpen,moet men zo diep mogelijk tot haar kern door proberen te dringen: haar bochtige bergweggetjes en haar wandelwegen verkennen, aan haar bronnen drinken, even halt maken op de hoogvlakten om een goed overzicht van het eiland te krijgen.
Ieder landschap, ieder dorp, iedere rots heeft zijn eigen karakter. Corsica geeft dit slechts prijs aan hen die haar begrijpen en van haar houden.
Op Corsica smeden Bergen en Zee hun tegenstellingen samen. De zon is altijd op twee passen van de sneeuw. Of u nu in Calasima bent, het hoogste dorpje van het eiland op 1.100 meter hoogte aan de voet van de Monte Cinto, of in Erbalunga waar de zee Corsica continu in zijn armen sluit, u ondergaat Corsica. Het eeuwige Corsica dat altijd even mooi is, maar nooit hetzelfde.
In Cap Corse is Corsica synoniem met hoge golven, Corsica is verleidelijk in de Nebbio, wild en ontembaar in de streek rondom Corte, landelijk in de Niolo, fijnzinnig en geslepen in de Balagne, Keizerlijk -zoals men vroeger zei- in
Ajaccio, koppig en met grote handelsgeest in Bastia, ondoordringbaar en vol legenden in de Castagniccia, dronken van zonneschijn in het uiterste zuiden, klassiek in de streek rondom Sartène.
De schrijver Paul Arène schreef aan het begin van de vorige eeuw een voorwoord in een toeristische gids: "Alleen mensen die niet van Corsica komen kunnen dit eiland bewonderen. Zij kunnen er onbevooroordeeld in opgaan, met hart en ziel. Zij zijn de echte kinderen in dit Paradijs dat Adam en Eva niet op zo'n dwaze wijze verloren zouden hebben. Waar gelukkig meer appels dan slangen zijn. Het kan me niet zoveel schelen als men mij niet op mijn woord gelooft, maar dan moeten de mensen maar een bezoek aan dit eiland brengen."
Het is waar dat Corsica niet in woorden te vangen valt. U moet haar zien, haar inademen. Haar ruiken naar het typische Corsicaanse struikgewas de Maquis.
Heeft U specifieke vragen over Corsica ga dan naar onze contact pagina klik hier . Wij beantwoorden graag uw vragen
"Je zult wel gek zijn om aan de andere kant van de wereld op zoek te gaan naar iets dat wij hier binnen handbereik hebben! Hier boeit alles me."
Dothy Carrington, een Britse schrijfster die in de jaren '50 Corsica ontdekte en daarna Corsicaanse in hart en nieren werd, kwam ook met bepaalde vastomlijnde ideeën over Corsica naar het Eiland. Ze stelde een rotsachtige woestijn voor. Het werkelijke Corsica trof haar als een donderslag. " Het is net alsof ik voor de tweede keer geboren ben" zo zei ze, en het was haar vurige wens om "in Bonifacio begraven te worden, zodat de zee tot het einde der tijden bij me zal zijn".
Ook Henri Matisse, in Ajaccio op bezoek bij de zus van zijn echtgenote Amélie, raakt onder de betovring anhet prachtige landschap. Zes maanden later verlaat hij Corsica met een aantal op het eiland gemaakte schilderijen waarover hij met geestdrift spreekt: "Ik was verblind. Alles schijnt, alles glanst, alles is kleur, alles is licht."
Het is waar dat Corsica, "die berg in zee" volgens Ratzel, een soort open-luchtmuseum is. Een levend museum, met overblijfselen van soms wel acht duizend jaren oud. De menhirs van Filitosa, de 258 monolieten van Palaggio in Sartène, de overblijfselen van Aléria die resteren uit de roemruchte tijd toen deze stad de hoofdstad van het eiland was, de megalitische en torreaanse kunst: het is een complete volksgeschiedenis die in de schoot der aarde geschreven staat.
Corsica: een wonderbaarlijk eiland van 8.681 km² in de Middellandse Zee, met een zeer mild klimaat, waar de zon meer dan 350 dagen per jaar schijnt en met bijna net zoveel verschillende dorpjes als het jaar dagen telt. Oude stadjes, Romaanse monumenten die tot de mooiste van Europa behoren, barokke kerkjes, Genuese torens, indrukwekkende vestingen, bruggen en molens... Mens en natuur hebben er in de loop der eeuwen om gestreden wie de mooiste dingen op het eiland achterliet.
Welke surrealistische kunstenaar heeft de Calanches van Piana uitgehouwen? Welke zilversmid heeft de weerspiegelende meren Nino, Mela, Creno en Renoso als edelstenen in het berglandschap gezet? Wie heeft de landschappen geschetst die er door het licht ieder uur anders uitzien? Op wiens tekentafel zijn de bossen van Aitone, van Vizzavona en van Bavella ontstaan? Natuurgeweld heeft vanaf het allereerste begin van de wereld huisgehouden op dit eiland van schoonheid.
Invasies hebben Corsica op de martelbank gelegd en tegelijkertijd vruchtbaar gemaakt. Iberiërs, Etrusken, Romeinen, Sarracenen, Aragonezen en Genuezen; geen enkel volk heeft Corsica eronder gekregen. Zij heeft haar identiteit weten te bewaren tijdens beproevingen en tegenspoed. Haar legende draagt ze altijd met zich mee door de herinnering aan alle helden die in haar geschiedenis een rol hebben gespeeld: van Ugo Colonna tot Sambucuccio d'Alendo, van Sampiero Corso tot Pasquale Paoli, tot aan Napoleon, de Verloren Zoon van Eer.
Om Corsica te ontdekken, haar geheimen te begrijpen,moet men zo diep mogelijk tot haar kern door proberen te dringen: haar bochtige bergweggetjes en haar wandelwegen verkennen, aan haar bronnen drinken, even halt maken op de hoogvlakten om een goed overzicht van het eiland te krijgen.
Ieder landschap, ieder dorp, iedere rots heeft zijn eigen karakter. Corsica geeft dit slechts prijs aan hen die haar begrijpen en van haar houden.
Op Corsica smeden Bergen en Zee hun tegenstellingen samen. De zon is altijd op twee passen van de sneeuw. Of u nu in Calasima bent, het hoogste dorpje van het eiland op 1.100 meter hoogte aan de voet van de Monte Cinto, of in Erbalunga waar de zee Corsica continu in zijn armen sluit, u ondergaat Corsica. Het eeuwige Corsica dat altijd even mooi is, maar nooit hetzelfde.
In Cap Corse is Corsica synoniem met hoge golven, Corsica is verleidelijk in de Nebbio, wild en ontembaar in de streek rondom Corte, landelijk in de Niolo, fijnzinnig en geslepen in de Balagne, Keizerlijk -zoals men vroeger zei- in
Ajaccio, koppig en met grote handelsgeest in Bastia, ondoordringbaar en vol legenden in de Castagniccia, dronken van zonneschijn in het uiterste zuiden, klassiek in de streek rondom Sartène.
De schrijver Paul Arène schreef aan het begin van de vorige eeuw een voorwoord in een toeristische gids: "Alleen mensen die niet van Corsica komen kunnen dit eiland bewonderen. Zij kunnen er onbevooroordeeld in opgaan, met hart en ziel. Zij zijn de echte kinderen in dit Paradijs dat Adam en Eva niet op zo'n dwaze wijze verloren zouden hebben. Waar gelukkig meer appels dan slangen zijn. Het kan me niet zoveel schelen als men mij niet op mijn woord gelooft, maar dan moeten de mensen maar een bezoek aan dit eiland brengen."
Het is waar dat Corsica niet in woorden te vangen valt. U moet haar zien, haar inademen. Haar ruiken naar het typische Corsicaanse struikgewas de Maquis.
Heeft U specifieke vragen over Corsica ga dan naar onze contact pagina klik hier . Wij beantwoorden graag uw vragen