l'Ile de la Giraglia tegenover Ersa op Cap Corse
Enorme groene kronkelige rots, het eilandje LA GIRAGLIA vormt de noordelijkste punt van Cap Corse. Gelegen in de gemeente ERSA ten noorden van de BARCAGGIO en TOLLARE marines, ongeveer 1,2 tot 2 zeemijl van de kust (d.w.z. 2 tot 2,5 km), dit eilandje van ongeveer 800 m lang, 50 m breed, stijgt gemiddeld meer dan 60 m boven de zee.Het is blootgesteld aan alle winden, moeilijk toegankelijk, geïsoleerd door stormen het grootste deel van het jaar. Het markeert de verplichte doorgang voor alle schepen die van de ene kust naar de andere van Corsica gaan, van de Middellandse Zee tot de Tyrreense Zee.
De vuurtoren van La GIRAGLIA (geklasseerd historisch monument) is een roterend licht van de eerste orde met een witte flits om de 5 seconden en reikt tot 30 zeemijlen, of ongeveer 55 km.
|
|
Pas in 1838 ging een commissie naar Corsica, voorgezeten door kapitein DELOFFRE, met als missie het aantal, de locatie en de aard en de grootte van de vuurtorens die overal op het eiland gebouwd moesten worden, te bepalen.
De start van de werkzaamheden volgt onmiddellijk en eindigt achtereenvolgens met de ingebruikname van Pertusato, La Revellata, Les Sanguinaires en La Chiappa tussen eind 1844 en begin 1845. Giraglia zal pas in 1848 worden voltooid met drie jaar vertraging vanwege het belang van van het werk, de ondervonden moeilijkheden, het slechte weer en de gevaarlijke ligplaatsen. De constructie is een prestatie omdat het nodig was om alle materialen en uitrusting vanuit Bastia over zee te brengen, ze vervolgens onder gevaarlijke omstandigheden te lossen en ze uiteindelijk op ezels naar de top van het eiland te brengen. De constructie duurde 10 jaar, amper twee jaar minder dan die van de 16e-eeuwse Genuese toren, waarvan de constructie ook een prestatie was.
De vuurtoren is een prachtig bouwwerk dat eruitziet als een klein fort met kantelen en daarboven een ronde toren van 26 meter hoog. De hal van de vuurtoren was versierd met de buste van zijn ontwerper Léonce RAYNAUD, de eminente specialist in vuurtorens uit de 19e eeuw, die hem inwijdde op 1 januari 1848. Vandaag is deze buste teruggebracht naar de gebouwen van de DDTM in Bastia. Je moet 104 treden beklimmen om bij de lantaarn te komen. Het lagere pand biedt plaats aan twee wachters die werden geroepen om 15 dagen bij de vuurtoren door te brengen, gevolgd door 8 dagen aan land. Laten we "het appartement van de ingenieur" niet vergeten, altijd in een onberispelijke staat van netheid gehouden, in afwachting van de inspectiebezoeken. De vuurtoren werd achtereenvolgens voorzien van aardolie, vervolgens van elektriciteit geproduceerd door dieselgenerators, om tegenwoordig te worden geleverd door zonnepanelen. Gedurende een aantal jaren tussen 1950 en 1980 was op het eiland een zendantenne voor navigatiehulp, radio-lighthouse system gonio, in bedrijf. Omdat de satellieten en andere GPS-systemen deze installatie overbodig maakten, werd deze ontmanteld.
Op zeeniveau zijn twee aanlegsteigers gebouwd, waarvan de belangrijkste aan de oostzijde ligt, beschut tegen de sterke overheersende winden van de zuidwest- naar westsectoren, maar meestal blootgesteld aan de zeegang. De tweede, meer basale aanlegsteiger bevindt zich aan de westkant en biedt toegang door winden die uit het zuidoosten naar het oosten waaien. Het aanmeren is meestal behoorlijk acrobatisch. De enige metgezellen van de twee opzichters waren beperkt tot een paar hennen en hun haan en een ezel waaraan de verzorgers oneerbiedig de naam "meneer Ingenieur" hadden gegeven. Het ontbreken van een bron en landbouw of tuinieren verbood Voor hulp en voorraden werd gezorgd, als het weer het toeliet.
Tegenwoordig is de vuurtoren volledig geautomatiseerd en op afstand bestuurd. De bewakers, die toen afwezig waren van het eiland, moesten zich omvormen tot onderhoudsagenten. De speedboot is altijd aanwezig in Macinaggio om voor het vervoer naar de vuurtoren te zorgen voor onderhoudsmonteurs en uitrusting. Het bezoek is niet meer mogelijk. Vanaf nu blijft de deur van de vuurtoren gesloten en is het zelfs verboden om van boord te gaan op het eiland: sinds maart 2017 maakt het eiland Giraglia deel uit van het Reserve Naturelle des îles du Cap Corse.
|
|
|