Prachtig verhaal over de Gr 20 heeft u ook ervaring deel het hier.
maar nu even een verslag waar ik stil ben van geworden.
Door Peter van Muleken.
maar nu even een verslag waar ik stil ben van geworden.
Door Peter van Muleken.
Voorbereiding en aanloop (met hindernissen)
Na in 2007 de Gr20 zuid en in 2011 de Gr20 noord gelopen te hebben, wilden we in 2012 de GR20 helemaal gaan doen samen met onze oudste dochter Dyonne.
Door allerlei omstandigheden is dat vorig jaar niet door kunnen gaan en hebben we het plan doorgeschoven naar 2013.
De boot was al in november geboekt en inmiddels wetende wat de GR20 betekent, al vroeg begonnen met het op peil brengen en houden van de conditie. Tevens moest zowel het eigen gewicht als het gewicht van de rugzakken verder omlaag.
Gedurende de winter en het voorjaar hebben Hanny en ik dan ook diverse meerdaagse wandel en fietstochten gemaakt. Met Pinksteren is een 3-daagse trekking in de zuidelijke Ardennen gepland. Dit keer gaat Dyonne ook mee want zij heeft nog niet zoveel aan de conditie gewerkt.
Het wordt een zware tocht met heel veel klimmen en dalen. Ondanks het slechte weer gaat alles voorspoedig en hebben we een goed gevoel voor Corsica.
Weer thuis gaat het echter mis. Dyonne heeft last van haar linker knie. Waarschijnlijk was dit parcours onder deze omstandigheden, onvoorbereid toch te zwaar.
De weken hierna houden de knieklachten aan en daar het vertrek naar Corsica op 30 juni steeds dichter bij komt, komen diverse alternatieve scenario's op tafel want één ding blijft voorop staan: Hanny en ik willen en gaan de GR20 doen.
Na lang wikken en wegen kiezen we voor de optie om zonder Dyonne op donderdag 4 juli in Conca te starten en dat zij zes dagen later in Vizzavona bij ons aansluit.
Mochten de knieklachten, deze treden alleen op bij dalen, aanhouden dan kan Dyonne vier dagen later op Col de Vergio weer de bus terug naar Corte nemen.
Om de belasting op haar knie zo laag mogelijk te houden laten we haar tentje uit de rugzak en reserveer ik voor haar via het Parc Regional een plek in de refuges.
Na een goed verlopen reis komen we op maandagmorgen 1 juli in Bastia aan. Hier is de rust na een hectisch Tour de France weekend weer teruggekeerd. Zoals gebruikelijk gaan we eerst lekker in het zonnetje heerlijk ontbijten op de boulevard en rijden vervolgens op het gemakje naar Corte waar we een fijne plek vinden bij Bartho op de camping.
We worden hartelijk ontvangen. Bartho is nog steeds kerngezond en voert nog steeds de boventoon op de camping. Toch is hij zichtbaar veranderd. Zijn vrouwtje is helaas waarschijnlijk voor goed op genomen in de plaatselijke kliniek.
We drinken gezamelijk een glaasje op het weerzien en zijn de rest van de middag bezig met installeren en wennen aan de zomerse temperaturen.
Dan komt de 2e tegenslag: Ik was al een beetje verkouden en als ik 's ochtends op sta voel ik me zo ziek als een hond. Van de gedachte om met een rugzak de GR20 te gaan lopen word ik alleen maar slechter.
In de plaatselijke pharmacie krijg ik een 4-daagse kuur. Het brengt na een dag enige verlichting, ik kan weer via mijn neus ademen, maar ik voel me nog steeds zo slap als een vaatdoek.
Eén ding is op dat moment duidelijk, donderdag starten in Conca is geen optie meer.
Opnieuw moeten we de planning bijstellen. Op vrijdag ga ik op aandringen van Bartho alsnog naar een dokter. Deze zeer vriendelijke man hoort mijn verhaal aan en schrijft me vervolgens een 3-daagse antibioticakuur voor.
Dit helpt want op zaterdag voel ik me al 'n heel stuk beter en we besluiten om op zondag naar Conca af te reizen en op maandagmorgen te starten met de GR20, inmiddels vier dagen later dan gepland.
We proberen met de Iphone van Dyonne haar reserveringen in de refuges te verplaatsen maar krijgen geen contact met het Parc Regional. Om niet voor nieuwe verrassingen komen te staan reserveren we maar opnieuw in L'onda, Petra Piana en Manganu.
Zondag 7 juli: afreizen naar Conca
Onze rugzakken zijn ingepakt en ik voel me gelukkig weer stukken beter. Dyonne zal ons met de auto naar Aleria brengen waar we om 17.20 uur de bus naar St Lucie de Porte Vecchio krijgen. We vertrekken om 15.00 uur. Omdat Dyonne de komende zes dagen alleen op de camping blijft hebben we de tent moeten laten staan. Bartho zal echter een oogje in het zeil houden.
Na een uurtje rijden arriveren we in Aleria. We zijn vroeg en drinken nog wat op een terrasje. Hier ontstaat de twijfel of er vandaag nog wel een bus naar het zuiden gaat. Dyonne biedt spontaan aan om ons dan maar met de auto naar Conca te brengen. Ansicht geen probleem maar zij heeft pas kortgeleden haar rijbewijs gehaald en in haar eentje gedurende twee uur terug rijden van Conca naar Corte doet ons toch even twijfelen.
Het risico lopen dat er geen bus rijdt is het altenatief. We hakken de knoop door en om 17.00 uur staan we voor de Gite in Conca. Het is hier erg druk. Niet door GR20 gangers maar door een bruiloftsfeest dat in bijbehorende restaurant gehouden wordt.
We drinken nog samen wat, nemen afscheid en vervolgens gaat Dyonne alleen op weg terug naar Corte. Anderhalf uur later krijgen we het geruststellende smsje.
We nemen onze intrek in de Gite en kunnen ivm de bruiloft pas om 20.00 uur eten. Even later arriveert een hele groep die via een organisatie onder leiding van een gids met gedeeltelijk bagagevervoer de GR20 gaat lopen. De gids heeft benen als hei-palen. Later horen we dat hij elk seizoen 10 keer de GR20 loopt met een groep.
Het menu-randonneur spreekt ons niet echt aan en we besluiten iets van de kaart te bestellen.
Zonder wijn, vandaag de laatste medicijn genomen, smaakt het eten toch voortreffelijk.
Om 22.00 uur liggen we in bed. Het is erg warm in de gite. Toch vallen we vrij snel in slaap. De wekker staat op 5 uur.
Maandag 8 juli: Conca - Paliri
We zijn om 5 uur op en maken een lekker ontbijtje klaar. Ondanks het vroege uur is het al warm buiten. We voelen ons allebei fit en hebben er zin in. We pakken alles in en om 06.15 gaan we op pad. De groep onder leiding van de gids is dan al weg.
Het eerste gedeelte is een saaie asfaltweg het dorp uit. We gaan voorspoedig omhoog en krijgen gezelschap van een hond. Uit ervaring weet ik dat deze van plan is om de hele weg mee te lopen. Het lukt me uiteindelijk om hem toch terug te sturen.
Een uurtje later staan we op Bocca d'Usciolu en dalen af naar de beek waar we een korte pauze houden.
Vanaf hier gaat het vervolgens alleen maar omhoog en om 10.00 uur arriveren we bij de ruïne van een bergerie. Met de aanwijzigingen van Rob Custers weet ik in no-time het bronnetje te vinden en vul de bidons met heerlijk fris water. We gaan verder omhoog naar Bocca di Sordu. Hier ontmoeten we een nederlands stel dat aan hun laatste etappe bezig is. We maken een praatje en zij vertellen ons dat ze niet echt goed weer gehad hebben en veel mensen hebben zien afhaken.
De zon schijnt fel maar er is gelukkig ook een verkoelend windje.
We beginnen aan de steile afdaling. Hanny is niet blij want de verwachting was dat de eerste dag naar Paliri alleen maar stijgen is. Beneden in het bos stoppen we op een plek in de schaduw voor een boterham. Even later gaan we op weg voor het laatste stuk en om 13.00 uur zien we eerste tentjes van Paliri staan.
Het is hier nog erg rustig en zoeken na een lekkere koude cola een mooi plekje voor ons tentje. Om te douchen moet je hier een heel stukje naar beneden. Uiteraard zoals verwacht koud water maar het is toch te doen. Na het douchen terug omhoog naar de refuge waar we een kleinigheid eten. De rest van de middag hangen we wat rond en lezen wat. Vanaf 16.00 uur wordt het steeds drukker. Gelukkig zitten we in de eerste eetronde om 18.30 uur. Het eten smaakt voortreffelijk en na het eten onder het genot van een kopje koffie kletsen we nog wat na met enkele tafelgenoten.
In de verte wordt het donker boven Bavella en zien we de eerste bliksemflitsen. Bij ons blijft het gelukkig droog.
Om 20.00 uur zoeken we ons tentje op en kijken tevreden terug op een heerlijke eerste dag. Het blijft nog een hele tijd erg rumoerig bij de refuge maar vallen toch nog snel in slaap.
Dinsdag 9 juli: Paliri - Asinau
Om 5 uur loopt de wekker af. Het is wel even wennen aan het vroeg opstaan. Ook moeten we nog in het juiste ritme komen van het dagelijkse inpakritueel. Het is een strak blauwe lucht en het belooft een mooie dag te worden. We ontbijten aan een van de picknick tafels naast de refuge en om 06.30 uur gaan we op weg. We worden al vrij snel ingehaald door een groepje van vijf jongeren. Op onze leeftijd heb je wat meer tijd nodig om op gang te komen. We dalen een klein stukje om vervolgens steil te klimmen naar Foce Finosa. Vanaf hier gaat het over een redelijk bospad geleidelijk omlaag, lopen een stukje over een onverharde weg, om vervolgens steil omhoog te gaan naar col de Bavella. Dit is ons terrein en halverwege de klim passeren wij het groepje van vijf weer. Om 08.30 uur zijn we op de col.
We pauzeren even, eten een heerlijke sandwich jambon, drinken een cola en bestellen er nog 3 voor in de bidons. Een half uurtje later gaan we verder.
We gaan voor de alpine-route in plaats van de traditionele GR20 route die om het Bavella-massief heen gaat.
De cola geeft extra energie want we gaan heel snel omhoog. Tijdens het klimmen zien we de eerste wolken boven Bavella samentrekken. Nadat we de passage langs de ketting omlaag gehad hebben vallen de eerste druppels.
We stoppen om de regenhoezen over de rugzakken te doen maar omdat het best wel warm is laten we de regenjasjes nog even uit. We stijgen verder en de regen zet gelukkig niet door hoewel de lucht inmiddels helemaal dicht getrokken is. In de verte horen we inmiddels ook het gerommel van onweer.
We passeren het hoogste punt van de route bij Bocca Pargulu. De lucht ziet er steeds dreigender uit boven ons terwijl we aan de afdaling beginnen.
Even later breekt de hel los. Het onweer zit vrijwel boven ons en het begint ontzettend hard te regenen die overgaat in hagel. We zoeken wat beschutting onder een dennenboompje en proberen snel ons regenjasje aan te trekken. In de veronderstelling dat het op Corsica 's zomers niet regent, zit dat bij Hanny onder in de rugzak.
In een mum van tijd zijn we nat tot op onze onderbroek en staat het water in de schoenen.
We krijgen koud en als de regen wat minder wordt besluiten we om toch maar door te gaan met afdalen.
Er is in korte tijd zoveel regen gevallen dat het pad verandert in een complete modderstroom. Gelukkig is de afdaling niet steil en komen we een tijdje later weer op de rood-witte GR20 route. Een aantal kilometers gaat het nu licht glooiend over een redelijk pad verder. We krijgen refuge Asinau in beeld maar moeten wel eerst nog even het riviertje d'Asinau over steken.
Bij het riviertje aangekomen blijkt dit door de hevige regenval een onneembare hindernis te zijn geworden. Op de normale oversteekplek treffen we een enorme woeste watermassa aan. Aan de overkant zijn een aantal tegenliggers druk bezig met het spannen van een touw over de rivier om te proberen een ouder stel met behulp van dit touw aan onze kant te krijgen. Bij de eerste de beste poging gaat het echter al mis en de man komt met rugzak en al in het water terecht. Met moeite weten ze hem aan de kant te krijgen.
Ik was inmiddels een stukje over de gladde rotsen stroomopwaarts gegaan op zoek naar een mogelijk plek om over te kunnen steken. Dit levert echter niks op. Aan de overkant zijn er inmiddels nog wat mensen bijgekomen die allemaal naar onze kant willen.
Het is opgehouden met regenen en uiteindelijk vind er iemand stroomafwaarts een mogelijk geschikte plek. Met hulp van een potige jongedame, die tussen enkele grote stenen in de rivier gaat staan, weet iedereen veilig aan onze kant te komen. Vervolgens worden wij eveneens naar de overkant geholpen. Opgelucht kunnen we aan het laatste klimmetje naar de refuge beginnen. Zeiknat arriveren we om 15.00 uur bij Refuge Asinau.
De lucht trekt open en een half uur later schijnt de zon weer. We zoeken een plekje voor de tent en leggen alle natte spullen en kleren te drogen. Het is er al redelijk druk en alle waslijnen naast de hut hangen vol met natte slaapzakken. We reserveren voor het avondeten en gaan douchen.
Om 18.30 uur kunnen we aanschuiven voor een heerlijk 4-gangenmenu. We praten nog wat na over deze toch wel bewogen middag en zoeken om 20.00 uur ons tentje op. Wetende dat we morgen met doorweekte schoenen moeten beginnen aan de langste etappe van de GR20.
Woensdag 10 juli: Asinau - Usciolu
Zoals gebruikelijk en omdat er voor vandaag weer onweer gemeld is, loopt de wekker om 5 uur af. We krijgen steeds meer routine in het afwerken van het inpakprogramma hoewel dit nog niet geheel stressvrij gaat.
Het is stralend weer en om 06.40 uur beginnen we aan de lange klim naar Monte Incudine. De vijf jongelui uit Lille zijn een kwartiertje eerder vertrokken en Maxi en Samuel uit Lyon waren al voor 06.00 uur op pad. Zoals verwacht zijn onze schoenen nog behoorlijk nat van gisteren, de overige spullen zijn gelukkig weer droog.
We gaan snel omhoog en vlak onder de col halen we de groep Lille in. Vanaf de col is het nog een 150 m verder stijgen tot aan het (herstelde) kruis op de Monte Incudine. Om 08.30 uur zijn we boven. We pauzeren even, maken natuurlijk wat foto's naast het kruis voor het bewijsmateriaal en laden wat gewicht van de rugzak van Hanny naar de mijne. Dit scheelt haar enorm bij het afdalen in de stabiliteit.
Even later beginnen we aan de lange, lange maar niet lastige afdaling naar de hangbrug over de Foreinchesi. De groep Lille passert ons al vrij snel. Halverwege komen we de eerste tegenliggers al tegen. Een eindje voor de brug tappen we nog wat vers water aan een bron. Om 11.30 uur zijn we bij de brug en zoeken een plekje in de schaduw om te lunchen. Ondanks de warmte maken we toch een lekker noodle-soepje.
Een half uurtje later zijn we klaar voor het resterende stuk naar refuge Usciolu. We gaan de brug over en beginnen aan de doorsteek over het plateau van Coscione. De groep Lille zit dan nog lekker te eten bij de beek. Vanaf hier komen de eerste donkere wolken alweer heel snel opzetten. Het rommelen van onweer komt steeds dichterbij. Uit voorzorg doen we de regenhoezen al over de rugzakken. We lopen in volledig open terrein, een paar honderd meter van de bosrand, als we schrikken van een enorme bliksemflits gevolgd door een oorverdovende knal.
Enkele seconden later barst het noodweer los. Eerst regen, later dikke hagelstenen. We lopen snel naar één van de spaarzame dikke bomen in het terrein om wat bescherming te zoeken tegen de hagelstenen, tegelijkertijd ons afvragende wat onder deze omstandigheden de verstandigste keuze is.
We zijn inmiddels wederom drijfnat en krijgen het koud. Na circa een half uur wachten is er alleen verderop nog af en toe een donderslag te horen en is de ergste regen ook voorbij.
We gaan verder en bereiken vrij snel het bos. Hier voelen we ons gelukkig een stuk veiliger.
We stappen flink door en enkele honderd meters voorbij bocca di Agnone worden we van ver toegeroepen in het engels dat we vooral niet naar boven moeten gaan. Het is een gezin met twee kinderen dat naar ons toe komt en volledig in paniek is. Zij blijven ons maar waarschuwen in het engels voor de bliksem en dat het levensgevaarlijk is om omhoog te gaan. Het blijken nederlanders te zijn die van refuge Matalza op weg waren naar Usciolu.
Het gesprek gaat verder in het nederlands en zij vertellen ons dat een van hen door de bliksem was weggeblazen. Ze waren zichtbaar volledig overstuur en willen zo snel mogelijk terug naar Matalza.
Het is inmiddels droog geworden en we overleggen kort wat te doen. Teruggaan naar Asinau of Matalza is in ieder geval geen optie omdat we niet nog een dag willen verliezen. Achter ons begint het wolkendek weer te breken en als we ook het onweer verder weg horen, besluiten we om voorzichtig verder te gaan. De korte klim naar Punta di a Scadatta lopen we door een laagje van 4 cm hagel!!
Achter ons klaart het op maar voor ons uit is het nog aarde donker. Het blijft stil en we gaan voorzichtig verder omhoog. Bijna boven wordt plotseling de donkere lucht verlicht door een enorme bliksemflits en ontzettend harde knal. We staan stokstijf. Wachten een poosje en gaan stapvoets verder. Nu begint het voor ons ook open te breken en het blijft verder rustig.
We beginnen aan het laatste maar wel lastige stuk over de crete. Bij droog weer is dit al een hele klus. Al snel zien we in de verte de blauwe tentjes bij refuge Usciolu staan maar uiteindelijk is het toch nog een kleine 2 uur klauteren voor we aan de korte afdaling naar de refuge kunnen beginnen.
Om 17.00 uur lopen we het terras van de refuge op en worden verwelkomd door een zichtbaar opgeluchte Maxi en Samuel. We drinken wat en gaan op zoek naar een vlakke plek voor onze tent. Helemaal beneden vinden we er een, zetten de tent op. Mijn slaapzak is behoorlijk nat geworden. Je merkt dat er een bepaald onrust is bij de mensen.
Na alle standaard rituelen afgewerkt te hebben gaan we een kleinigheidje eten bij de hut. De groep Lille is nog steeds niet binnen.
Om half zeven zitten we klaar voor de bekende pastamaaltijd van Usciolu. We kletsen nog wat en pas om half acht zien we de eerste van de groep Lille naar beneden komen. Iedereen is blij dat ze binnen zijn. Een van de meisjes van het groepje heeft beide zolen van haar schoenen loshangen en koopt even later in de "Alibaba"hut een paar nieuwe schoenen.
Voor dat we naar beneden naar onze tent gaan, haal ik nog wat eten en drinken voor morgen bij de Gardien. Ik vang uit een gesprek op dat er voor morgen wederom onweer wordt gemeld. Wetende dat de etappe naar Prati volledig boven over de crete gaat vraag ik naar zijn mening. Heel vroeg vertrekken en goed doorlopen, is zijn antwoord. Als alternatief geeft hij aan om af te dalen naar Cozzano en van daaruit via de weg op Col de Verde zien te komen. Hier pik je de GR20 vervolgens weer op.
Later bij de tent leg ik beide voorstellen voor aan Hanny. Met de schrik nog in de benen is voor haar de keus snel gemaakt. Ik kan me hier heel goed in vinden.
Om 20.00 uur kruipen we in onze tent. Liggend in een natte slaapzak kletsen we nog wat na over deze lange dag met toch wel heel wat beangstigende momenten
Donderdag 11 juli: Usciolu - Col de Verde
Na een koude nacht in een natte slaapzak toch maar om 05.00 uur opgestaan. Veel mensen waren al druk bezig met inpakken en er gingen zelfs al mensen op pad. Iedereen wil natuurlijk graag op tijd voor het onweer binnen zijn.
Ook wij pakken alles in en gaan vervolgens lekker ontbijten in de keuken van de refuge. Het weer ziet er zoals gewoonlijk 's morgens stralend uit maar we laten ons toch niet verleiden om alsnog naar Prati te gaan.
Om 06.45 uur gaan ook wij op pad. Vanaf de refuge een klein stukje terug omhoog naar de crete om hier de geel gemarkeerde afdaling naar Cozzano op te pakken. Het is een lange, niet lastige maar soms wel saaie afdaling. Er hebben meer mensen voor deze oplossing gekozen en we lopen een tijdje samen met twee jonge meiden.
We lopen om 11.00 uur Cozzano binnen en de zon schijnt nog steeds. We lopen naar de Gite-d'etape, die beheerd wordt door een broer van de Gardien van Usciolu. Hij zou ons verder kunnen helpen om op Col de Verde te komen. De goeie man is er niet en een oud vrouwtje stuurt ons naar het dorp om te vragen naar een zekere Gaston die taxi rijdt.
Via de plaatselijke epicerie komen we in de dorpskroeg terecht. Hier is alles in een mum van tijd geregeld. De kroegbaas zelf brengt ons voor 60 euro naar Col de Verde, toch een ritje van bijna 40 minuten. We drinken wat op zijn terras en een kwartier later zitten we al in de auto. Het is een zeer vriendelijke man en in gebrekkig frans hebben we toch nog heel wat te vertellen.
Omstreeks 12.00 uur zijn we op Col de Verde. Het is hier ontzettend rustig en dus nog volop keus in mooie tentplekjes.
We kiezen een mooie plek uit en zetten de tent op. Hangen de nog natte spullen van gisteren te drogen en gaan lekker lunchen in het restaurant. We genieten van de heerlijke salade en een flesje rose. Na het eten genieten we nog meer van de lekkere warme douche. Dit is echter maar van korte duur. Net klaar met douchen begint het donker te worden en al snel vallen de eerste druppels.
Terug bij de tent zie ik tot mijn schrik dat de dwarsstok van onze tent gebroken is. Het meegeleverde reparatiebuisje brengt uitkomst en binnen 10 minuten staat de tent weer recht.
Net op tijd want enkele minuten later valt het alweer met bakken uit de lucht. De gerepareerde tentstok geeft echter geen krimp.
Om 16.00 uur is het weer droog en proberen we in het beetje zon toch nog onze spullen droog te krijgen. We hangen nog wat rond en kunnen om 18.30 aanschuiven voor het 4-gangen menu. Heel lekker maar te weinig voor een GR20 loper.
Na het eten vullen we nog onze bidons en waterzakken en om 21.00 uur liggen we in onze tent. Het is weer een koude nacht en onze uitrusting is niet echt berekend op koude nachten.
Vrijdag 12 juli: Col de Verde - refuge d'E Capanelle
We zijn inmiddels helemaal gewend aan het vroege opstaan en zijn dan ook al voor de wekker van 05.00 uur wakker. Ook het inpakken gaat ons steeds beter af.
Vandaag hebben we door het overslaan van Prati maar een korte etappe. We nemen dan ook de tijd om lekker te ontbijten. Gisteren overheerlijke kaas gekocht.
Rond de klok van zeven lopen we weg bij Col de Verde en gaan door het bos over een stenig pad geleidelijk aan omhoog naar de brug. Vanaf de brug wordt het wat steiler maar we voelen ons sterk en het vraagt nauwelijks inspanning.
Bij de splitsing met de het pad over de Monte Rinoso twijfelen we nog even over de te nemen route maar met de ervaringen van de afgelopen dagen nog vers in het geheugen, kiezen we toch maar voor de kortste route naar Capanelle. Vanaf hier gaat het heel relaxed verder tot we aan de verharde weg komen.
We stoppen, zoeken een plekje in de schaduw en eten een boterham. Aan de overkant zien we wandelaars omlaag komen. Tot aan de refuge is het nog ongeveer 2,5 km vrij steil klimmen. We gaan op weg en lopen in één strak tempo in één keer naar Capanelle. Links onder ons vermaakt zich een grote groep kinderen in de verkoelende waterbekkens.
Om 12.00 uur zijn we bij Capanelle. Nagenoeg alle tentplekken zijn nog vrij dus kunnen we kiezen. Aan de geultjes en dammetjes is goed te zien dat ze hier ook genoeg regen gehad hebben de laatste dagen.
We zoeken een goede plek uit en hangen de nog natte tent en overige spullen in het zonnetje te drogen. Eerst lekker eten aan een van de picknicktafels. Wat opvalt is dat in de refuge alles opmerkelijk goedkoop is.
De zon schijnt nog volop en na het eten zetten we de tent op. Hij staat nog geen vijf minuten of de dwarsstok breekt weer. Nu net naast de gerepareerde plek waardoor het aluminium buisje geen oplossing meer is.
Uiteindelijk met behulp van ducktape, enkele ti-raps en een stukje flexibele boomtak de gebroken stok weten te spalken. Duck-tape en ti-raps horen dus thuis in elke rugzak.
Ook vandaag wordt het donker en begint het in de verte weer te rommelen maar het blijft gelukkig droog.
Het wordt steeds drukker en we zien na twee dagen diverse bekenden terug. Maxi en Samuel en de groep Lille waren gisteren wel naar Prati gelopen en waren net op tijd voor het onweer binnen. Voor het avondeten hebben we gelukkig gereserveerd want de tent zit helemaal vol. Op de tafels plakken geeltjes met de namen. Ik had gereserveerd onder Pierre en we nemen plaats aan de tafel waar Pierre op het geeltje staat. Er komen nog 4 mensen aan onze tafel zitten. Even later willen nog 3 mensen, wiens naam op het geeltje staat, erbij komen zitten. Paniek in de tent. Uiteindelijk bleek het stel naast ons ook onder Pierre gereserveerd te hebben.
We eten voortreffelijk. Eerst lekkere stevige corsicaanse soep, dan pasta met grote stukken rundvlees en een toetje.
Na het eten raken we buiten nog in gesprek met een Belgisch koppel en twee Belgische meiden, Sophie en Marie. Het koppel is blij dat ze morgen in Vizzavona kunnen stoppen. Zij heeft het helemaal gehad met het onweer.
Om 21.30 uur zoeken we tevreden ons tentje op. Morgen zien we Dyonne in Vizzavona!!!
Zaterdag 13 juli: Capanelle - Vizzavona
Vandaag krijgen we de gemakkelijkste etappe van de hele GR20. Op een korte steile afdaling door het bos na in het begin, gaat het alleen maar over mooie goed beloopbare paden naar Vizzavona. Toch staan we vroeg op en willen we op tijd vertrekken want Dyonne komt rond het middaguur aan op het station van Vizzavona.
We halen het net om om 06.30 uur bij Capanelle weg te lopen. Het is prachtig weer en voor het eerst zal de zon de hele dag blijven schijnen.
Tijdens de afdaling worden we al snel voorbij gelopen door de vier Belgen die we gisteravond ontmoet hebben. Daarna is het een heel eind alleen maar gewoon wandelen. We hebben nu de gelegenheid om ook naar andere dingen te kijken. Bij de tegenliggers valt het ons op wat veel mensen allemaal meesjouwen. We komen een familie met twee kleine kinderen tegen. Pa heeft een rugzak van het formaat kleerkast die ongeveer 60 cm boven hem uitsteekt. Verder lopen veel mensen, voornamelijk Fransen, op gewone sportschoenen.
Bij bergerie d'Alzeta houden we een korte pauze en raken in gesprek met een tengere jongedame, die in haar eentje de GR20 loopt. Zij is gestart in Calenzana en is op haar zevende wandeldag al op weg naar L'Onda. Even later denderen we omhoog naar bocca Palmente, maken wat foto's en beginnen aan de lange eenvoudige afdaling naar Vizzavona. Het gaat voor ons doen erg goed want we halen zelfs een groepje in.
Om 12.10 uur staan we bij gare de Vizzavona waar op dat moment net de trein uit Corte binnen loopt. Na zes dagen heel blij Dyonne weer te zien.
We gaan samen heerlijk uitgebreid lunchen om vervolgens onze intrek te nemen in de dortoir van Hotel I L'Aricci. We hadden hier vooraf een hotelkamer gereserveerd maar door het opschuiven van onze tocht is er alleen nog maar plek in de dortoir.
De rest van de middag brengen we door met bijkletsen, kleren wassen, lezen, terrasje pikken. Het heeft vandaag voor de tweede opeenvolgende dag weer niet geregend.
Hier in Vizzavona zien we ook weer na enkele dagen de groep onder leiding van de gebonkte franse gids. Zij lopen blijkbaar toch niet de exacte GR20 route. Verder treffen we natuurlijk ook alle andere bekenden.
Dyonne heeft een gedeelte van een tentstok van een andere tent meegebracht. Een medewerker van het hotel weet die met een ijzerzaag keurig op maat te maken. Zo kan ik de boomtak vervangen door een stukje glasfiber. Ook heeft zij een plastic zak met repen, noodles enz, als herbevoorrading meegenomen.
Om 20.00 uur kunnen we aan tafel en krijgen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. We drinken nog een kopje koffie, betalen de rekening en om 21.30 uur kruipen we in bed. Het is even wennen aan de volledig doorgelegen matrassen in de stapelbedden maar we hoeven morgenochtend geen tent af te breken.
Zondag 14 juli: Vizzavona - Bergerie L'Onda
Ik ben ruim voor de wekker wakker, sta stilletjes op en breng voorzichtig al onze spullen naar beneden. Snel even wassen en naar het toilet. De dames zijn inmiddels ook al op en 20 minuten later zitten we buiten op het terras al aan het ontbijt. Het is duidelijk nog even wennen aan het feit dat we nu met ons drieën zijn. Hanny en ik zitten al helemaal in de GR20 flow maar voor Dyonne gaat het vandaag pas beginnen. Ze voelt zich goed en heeft geen last van haar knie. Een laatste check van de rugzakken en om 06.40 uur kunnen we vertrekken. Dyonne heeft ook nog 3 verse broden uit Corte meegenomen.
De eerste kilometers gaan door bos geleidelijk omhoog. Bij de cascade'd'anglais is het nu nog doodstil. Dit zal over enkele uurtjes wel anders zijn. Vanaf het restaurant is het een wirwar van paadjes steil omhoog. Bij een van de watervallen zien we net de grote groep met de bonkige gids voorop vertrekken. We zullen ze vandaag nog in een lange sliert vaker voor ons uit zien gaan. Het ziet er allemaal strak georganiseerd uit.
We pauzeren ook kort en beginnen aan de lange klim naar de col, regelmatig grote gladde rotsplaten overstekend. Dyonne heeft al snel de smaak te pakken en klimt voor ons uit. Ver boven ons zien we de eerste tegenliggers al omlaag komen. Het gaat voorspoedig en snel. Vlak onder de col krijgen we nog een lastige passage waar je over een grote kale rots moet en alleen wat grip vind in wat smalle spleetjes en inkepingen.
Om 11.00 uur staan we op bocca Muratello. Overal liggen rugzakken, achtergelaten door de grote groep om snel even door te kunnen klimmen naar een van toppen. We maken soep en eten heerlijk vers brood met tonijnsalade. Het wordt nog druk op de col want ook Marie en Sophie uit Antwerpen en een jong zwitsers stelletje, gestart in Vizzavona, zoeken een lunchplek. Inmiddels is ook de grote groep terug gekeerd van de top , hangen de rugzakken om en beginnen aan de afdaling. De gids is al enkele tientallen meters gedaald als de laatste nog bezig is met z'n rugzak.
700 m lager zien we in de diepte L'Onda liggen. Als wij aan de afdaling beginnen is de groep al halverwege. Het eerste stuk gaat steil over alleen maar stenen, stenen en nog eens stenen. Met wat gewicht uit haar rugzak gaat het Hanny best goed af. Dyonne krijgt bij het dalen toch wel wat last van haar knie maar kan gelukkig gewoon verder. We worden door meerdere mensen ingehaald maar dalen gestaag verder. Het begint te waaien en de eerste donkere wolken verschijnen. Vandaag weer onweer?
Om 13.30 uur zijn we bij de Bergerie. Voor Dyonne had ik een tentje gereserveerd en we huren er zelf ook eentje naast haar. Wel zo gezellig. Het blijft droog en we genieten zelfs, languit liggend in het gras van het zonnetje. We werken het inmiddels standaard programma af en gaan wat drinken en een kleinigheidje eten in de bergerie, ons nu al verheugend op de overheerlijke lasagna, die uiteraard weer op het menu staat.
Dyonne heeft wat last van haar knie maar morgen zit er gelukig geen steile afdaling in de route en kan ze herstellen voor de lange rit langs de meren op dinsdag.
Om 18.30 zitten we aan tafel met Maxi en Samuel. Het eten smaakt zoals verwacht voortreffelijk. De Gardien zet 2 soorten kaas op tafel als nagerecht en al snel gaat het verhaal van de madenkaas door de hut. Samuel en ik vinden hem echter heerlijk en van alle kanten komt de overgebleven kaas onze kant op.
Er is geen brood te koop in de bergerie zodat Samuel na het eten alle overgebleven stukjes brood verzameld. Tijdens het afrekenen bij de vrouw van de Gardien maak ik haar nogmaals de complimenten over eten en kan ik plotseling wel een brood kopen.
Terugkijkend op een goed verlopen dag gaan we om half tien slapen.
maandag 15 juli: Bergerie L'Onda - Petra Piana
We hebben de wekker wat later gezet omdat we geen tentje hoeven af te breken. Toch ben ik voor de wekker al wakker en sta op. Veel mensen zijn al druk bezig of zijn zelfs in het donker al vertrokken. Wij doen het rustig aan en maken eerst koffie.
Even voor zeven gaan ook wij op weg. Dyonne heeft last van haar knie en mede daarom kiezen we voor de normale GR20 route langs Bergerie de Tolla en niet voor de hoge route over de crete.
We dalen geleidelijk af door het bos en zijn om half negen bij de brug. Hier kan Dyonne nog eventueel afhaken en via Canaglia naar Tattone lopen waar ze de trein naar Corte krijgt. Na diverse mogelijke scenarios besproken te hebben, nemen we de gok dat ze Col de Vergio kan halen.
We steken de brug over en vanaf hier gaat het alleen nog maar omhoog naar Petra Piana. We volgen lange tijd de rivier met prachtige zwemplekken en bereiken na een tijdje de waterval waar we de rivier oversteken.
Vanaf hier wordt het aanzienlijk steiler maar bergop heeft Dyonne nauwelijks klachten. Bij de verlaten Bergerie weten we dat het nog maar een klein stukje is, welliswaar steil en over een doolhof van paadjes. Het is goed zoeken naar de rood-witte strepen.
Om half één staan we plotseling voor de eerste tentjes van Refuge Petra Piana. Inmiddels begint ook de lucht weer aardig dicht te trekken. We vinden een aardige plek naast het huurtentje van Dyonne. Ons tentje staat net, als de eerste druppels vallen. Het zet niet door en het klaart weer wat op.
We kopen wat blikjes vis en salade en vinden een plekje onder het afdak van de refuge. Ook hier is geen brood te koop, zelfs niet het kaugumachtige pain de mie.
Omstreeks drie uur begint het te rommelen en even later, ik ben net onder de douche uit, breekt ook hier weer de hel los.
Hanny en Dyonne liggen al in ons tentje en ik kruip snel, 3m verder, in het huurtentje. We krijgen gedurende anderhalf uur regen, hagel en een ontzettende storm over ons heen. Via onze gsm houden we elkaar van de status van de tentjes op de hoogte. Ons tentje, met de gerepareerde stok, houdt gelukkig stand in dit geweld.
Om vijf uur is het weer helemaal droog en even later breekt zelfs weer een voorzichtig zonnetje door. Uit de richting Manganu zien we diverse mensen volledig doorweekt nog aankomen.
We zitten in de eerste eetronde en kunnen om 18.30 uur aanschuiven. Deze keer geen spaghettisoep maar linsen met spek, kaas en een perzik uit blik. Met een glas wijn erbij een heerlijke maaltijd. Marie en Sophie nemen maar een beetje van de linsen, in de veronderstelling dat het hoofdgerecht nog moet komen. Als de kaas verschijnt kunnen ze nog net op tijd alsnog hun bord vol scheppen. Na het eten kletsen we nog wat na, maken de spullen voor morgen in orde en liggen om 21.00 uur in onze tent.
Ik schrik om drie uur 's nachts wakker van het lawaai van een helikopter. Hij landt echter niet bij Petra Piana en het lawaai sterft langzaam weg. Ik lig nog een tijdje wakker en maak me toch wel een beetje zorgen over de knie van Dyonne voor de lange en zware tocht van morgen.
Dinsdag 16 juli: Refuge Petra Piana - Refuge Manganu
Het is koud als we om 5 uur opstaan en trekken de regenjasjes aan. Beginnen met alles inpakken en maken snel een eenvoudig ontbijtje met een beker koffie. Het lukt ons wederom om half zeven op weg te zijn. We zoeken ons tussen de struiken het pad omhoog naar bocca Muzella. Dyonne heeft vandaag duidelijk minder last van haar knie en gaat voor ons uit omhoog. Op de eerste col kijken we nog even achterom en zien nog net het dak van Petra Piana. Vanaf hier gaat het schuin naar rechts, minder steil maar wel over meerdere puinhellingen richting Muzella. Hier en daar liggen wat restanten sneeuw.
Op bocca Muzella heb je in alle richtingen een prachtig uitzicht. Tot aan col de Rinosso steken we vervolgens zeven sneeuwvelden over, ze schitteren in de inmiddels opkomende zon. Het ziet er onschuldig uit maar voorzichtigheid is toch geboden.
Op de col gaat het kort steil omlaag met voor ons in de diepte lac Melo. Wij gaan naar links en lopen, het is echter meer klauteren, in de berghelling over enorme rotsblokken. We worden ingehaald door Marie en Sophie. Op bocca Soglia pauzeren we en eten een boterham.
Het is prachtig weer en voor ons kun je het pad over de graad duidelijk zien. In beide richtingen zien we de mensen hun weg zoeken. Op het einde van de graad gaat het een stukje steil omlaag om vervolgens met behulp van een ketting te beginnen aan de klim naar Breche Capitello. Het gaat voorspoedig en we voelen ons sterk. Het kost ook nauwelijks inspanning. Ook Dyonne heeft er duidelijk zin in.
Vlak onder de Breche moeten we nog een klein verradelijk sneeuwveldje oversteken. De sneeuw smelt vooral aan de onderkant waardoor er plotseling gaten kunnen vallen. Hanny zakt met één been door de sneeuw met als resultaat 2 schaafwonden op haar knie.
Om 11.30 uur zijn we op het hoogste punt van de GR20: Breche Capitello.
Boven de doorgang hangt een touw met daaraan vlaggetjes in de kleuren van alle truien uit de Tour de France. Het ziet heel grappig uit. Ook ontmoeten we hier voor het eerst Frederic, een jongeknul uit België. Hij zit hier boven onverstoorbaar een dik boek te lezen.
Wij beginnen aan de lastige afdaling. Er is geen pad dus moeten we ons zelf een weg zoeken tussen de enorme steenmassa en restanten sneeuw. Hier en daar kunnen we gelukkig toch nog wat markeringen ontdekken. Het gaat moeizaam naar beneden en na ruim een uur bereiken we de beek. We stoppen en maken soep. We nemen de tijd want we hebben nog steeds prachtig weer.
We dalen verder en krijgen na een tijdje refuge Manganu in beeld. Tijdens een van de laatste lastige stukjes let ik even niet op en lig op de grond. Ik sta op en wil verder lopen tot ik het bloed langs mijn rechter scheenbeen zie stromen. De oorzaak is een diepe snee van ongeveer 5 cm net onder mijn knie. Met een papieren zakdoekje en wat sporttape leg ik een noodverbandje aan en kan weer verder.
Om half drie zijn we bij Manganu. We hebben nu alle drie iets aan een knie. Maxi en Samuel, Marie en Sophie en de groep Lille zitten al op het terras met een lekkere Pietra. Voor hen zijn we vanaf nu "la famille genou". De zon is inmiddels verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een grijs wolkendek. Boven de Breche is het zelfs donker. Toch gaan nu nog mensen op weg naar Petra Piana!!
We drinken een lekkere cola, zetten ons tentje op en gaan een kleinigheidje eten. Gelukkig hebben ze hier brood. Dyonne speelt de rest van de middag spelletjes met Maxi en Samuel en de Belgische meiden. Wij werken het standaard programma af, kleren wassen en douchen.
Om half zeven wordt het avondeten geserveerd, de bekende pasta met groenten en een fruithapje na. Na het eten blijft Maxi aandringen om toch even met mijn knie bij een dokter langs te gaan. Zij heeft vernomen dat een waalse belg uit de groep van de bonkige gids, arts is. In no-time zijn er zes, zeven mensen met mijn knie bezig. ook de Gardien komt erbij en levert de benodigde gaasjes en pleisters. Ik voel me in goede handen hoewel ik nog steeds niks van de verwonding voel.
Na het verzorgen van mijn knie zoeken we onze tent op. Dyonne slaapt in de refuge.
.
Woensdag 17 juli: Refuge manganu - Col de Vergio
Ook vandaag loopt zoals gewoonlijk de wekker om vijf uur af. Het is vannacht weer koud geweest. Als Dyonne zich meldt hebben wij al bijna alles ingepakt. We ontbijten aan een tafel en om 06.45 uur zijn op weg. Deze route hebben we in beide richtingen al vaker gelopen en we weten dus dat het vandaag geen lastige dag gaat worden. Met de knieën gaat het goed en we steken de vlakte richting Bergerie over. Hanny heeft wat klachten aan de buitenkant van haar voet maar een paracetamolletje en een stukje sporttape doet wonderen.
Om half negen zijn we bij Lac Nino en houden een korte pauze. De opkomende zon boven het meer en de rondlopende paarden blijft een prachtig gezicht.
Vanaf het meer gaat het gemakkelijk omhoog naar bocca a Reta en via Serra San Tomaghiu gaan we alweer dalen naar bocca San Pedru. Marie en Sophie passeren ons tijdens de afdaling. Wij stoppen kort voor bocca san Pedru voor een lekkere lunch met soep, salade en het laatste pain de mie. Op Col de Vergio krijgen we heerlijk nieuw vers brood.
Tijdens de lunch krijgen we van Dyonne alvast het cadeautje. Zij heeft inmiddels besloten niet mee door te gaan naar Calenzana maar op Col de Vergio de bus terug naar Corte te nemen. Haar knieklachten vormen toch een te groot risico voor de laatste zware etappes.
We dalen verder af, passeren bocca San pedru en weten dat het nu nog precies een uurtje wandelen is tot Col de Vergio. Om 12.30 uur melden we ons in de bar. Hier horen we ook dat de bus naar Corte om 15.00 uur voor de deur stopt.
We vinden een mooi plekje voor de tent, doen inkopen in de "supermarkt", gaan lekker warm douchen en brengen om 14.45 uur Dyonne naar de bus. We zijn met z'n allen blij dat ze 4 dagen heeft kunnen meelopen maar hebben toch gemengde voelens als we de bus zien wegrijden.
Op dat moment komen ook nu weer donkere wolken opzetten en begint het in de verte te rommelen. Het blijft gelukkig droog en de zon komt zelfs weer door. Via SMS horen we van Dyonne dat het in Corte weer behoorlijk tekeer is gegaan.
We eten 's avonds samen met Sophie en Marie heerlijk in het restaurant. Maxi en Samuel zijn doorgelopen naar Bergerie Radule en de groep Lille naar refuge de Ciottulu a i Mori. Dit is voor ons de derde keer in 4 jaar en het is nog steeds het zelfde menu en de zelfde mensen. Hoeveel arbeidsvreugde geeft dit om jaar in, jaar uit de gasten het zelfde eten voor te zetten?
De groep van de bonkige gids slaapt ook in Vergio en de belgische dokter kijkt 's avonds nog even naar mijn knie.
Om half tien liggen we in ons tentje en vallen snel in slaap. Om middernacht schrikken we beiden wakker van lawaai en gestommel naast onze tent. Varkens? Het blijken de buren te zijn die waarschijnlijk wat lang in de bar zijn gebleven. We slapen lekker verder.
Donderdag 18 juli: Col de Vergio - Refuge Tighjettu
De wekker hebben we eigenlijk niet meer nodig want ik ben elke morgen even voor vijf uur wakker. We beginnen meteen met inpakken. Het is nog half donker en licht bewolkt. Als alles opgeruimd is maken we een ontbijtje en nemen afscheid van de Zwitsers. Zij gaan via Ciottulu i mori in twee dagen naar Tighjettu. Marie en Sophie moeten tot kwart voor zeven wachten op hun ontbijt, één van de nadelen van een georganiseerde tocht.
Om half zeven lopen we over de asfalt weg naar het beginpunt van de route. Het eerste gedeelte tot aan Bergerie Radule gaat door het bos en is niet echt interessant. Bij de bergerie zijn veel mensen druk in de weer met inpakken. Het is een prachtige plek, veel mooier dan Castel Vergio, maar de verleiding van een warme douche was toch te groot gisteren.
Vanaf de brug over de Golo gaan we snel omhoog. We laten de refuge Ciottulu i mori links liggen en gaan bij de vervallen bergerie rechts af, steil omhoog richting Bocca Fuciale. Het onduidelijke pad raken we meerdere keren kwijt en zoeken ons zelf een weg naar de col. Een klein stukje onder de col vinden het pad terug en om 10.00 uur zijn we boven. In de diepte voor ons zien we groepjes mensen omhoog komen. De zon schijnt inmiddels weer volop.
We eten een reep en laden wat gewicht over van Hanny naar mijn rugzak. Het begin van de afdaling is lastig en steil over scherpe rotsen. Toch dalen we voorspoedig en twee uur later zijn we beneden aan het begin van het bos waar we in de schaduw een plekje voor de lunch zoeken. We hebben gisteren bij Vergio 3 verse broden gekocht dus voorlopig kunnen we wel vooruit. Ondanks het warme weer maken we toch een beker soep en plotseling staan Marie en Sophie naast ons. Ook zij hebben wel trek in een bekertje soep bij hun meegekregen lunchpakketje. We kletsen nog wat en gaan weer verder. Marie en Sophie gaan snel over de losse stenen en al snel zien we ze niet meer. Een uurtje later zijn we bij Bergerie Ballone en drinken twee heerlijke koude cola's. De Belgen slapen in de Bergerie maar wij willen toch verder naar Tighjettu.
We vertrekken samen met de groep Lille en in hoog tempo gaat het omhoog naar de refuge. Vlak onder hut, na het oversteken van de beek ligt Hanny plotseling languit op de grond. Een onschuldige struikelpartij over niks. We helpen haar overeind en ze heeft alleen een beetje last van haar linkerhand waar ze zich mee heeft proberen op te vangen.
We kunnen gewoon verder en om half drie zijn we bij de hut.
Er zijn nog veel huurtentjes vrij en om morgenochtend vroeg te kunnen vertrekken huren we een tentje. De zon is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor donkere wolken. Als de eerste druppels vallen gooien we alle spullen in de tent en lopen richting refuge. We zijn net binnen als het onweer losbarst. Door de ramen van de refuge zien we enorme hoeveelheden water, hagel en stenen langs de bergwanden omlaag komen. Twintig minuten later is het weer droog.
Charlie, de uiterst vriendelijke Gardien, is inmiddels ook aanwezig. Hij herkent ons nog van twee jaar geleden en we maken een praatje. We eten een kleinigheid, gaan douchen en kletsen wat met diverse mensen.
Om 19.00 uur schuiven we aan voor een heerlijke maaltijd afgesloten met koffie en Eau de vie. We maken alles zover klaar voor morgen en gaan op tijd slapen want we willen morgenochtend vroeg naar boven voor de Cirgue.
Vrijdag 19 juli: Tighjettu - Ascu Stagnu
Onze wekker gaat al om kwart voor vijf. Om ons heen horen we al diverse mensen inpakken. Het is nog donker. Hanny heeft slecht geslapen en heeft veel last van haar linker pols. We ontbijten aan de picknicktafel naast onze tent en pakken onze spullen verder in. Het is nog half donker als de eerste groepjes als naar boven gaan. Ook Maxi en Samuel en de groep uit Lille vertrekken heel vroeg.
Hanny klaagt over pijn in haar pols en kan nauwelijks haar wandelstok vasthouden. De pols is behoorlijk opgezwollen. Ze neemt wat paracetamol en ik doe een zwachtel om haar pols. Dit geeft echter geen enkele verbetering.
De groep van de bonkige gids komt naar boven, zij hebben in de bergerie geslapen, vullen hun waterflessen en gaan in één ruk door. Om zes uur zijn ok wij startklaar en gaan ondanks de pijn toch op weg naar boven. Het is inmiddels licht geworden en Bocca Minuta, de ingang van de Cirque, ligt in een donkergrijs wolkendek.
Vanaf de refuge gaat het meteen steil omhoog over gladde rotsen en grote stenen. Het gaat heel moeizaam met één hand en we gaan maar langzaam vooruit. We zijn niet gewend bij het stijgen voorbij gelopen te worden.
Na een half uurtje begint het ook nog te regenen. We stoppen voor de regenhoezen en trekken de regenjasjes aan.
Ik kijk Hanny aan en zie de angst in haar ogen. Ze wil niet meer verder. We kennen de Cirque en weten dat je met maar één hand en ook nog regen kansloos bent.
We besluiten te stoppen en terug naar beneden te gaan. Op dat moment komen Sophie en Marie voorbij. We zeggen nog snel gedag en dalen af naar Bergerie Ballone. Ik zoek tevergeefs naar een mogelijke oplossing. We weten niet hoe we ons moeten voelen.
Bij de Bergerie bestellen we koffie en een omelet. Vervolgens dalen we verder af via de saaie onverharde weg naar Calasima. Onderweg bellen we met Dyonne in Corte. Zij komt ons met de auto ophalen.
In Calasima krijgen we een lift naar Calacuccia, bestellen op een terras een cola en wachten op Dyonne.
We balen als een stekker. We waren heel goed voorbereid, hebben zware weersomstandigheden doorstaan en voelden ons sterk. Calenzana halen zou geen enkel probleem zijn maar met één hand ben je op de GR20-noord kansloos.
Peter
Mijn dank voor dit mooie verslag Dick Schouten
Na in 2007 de Gr20 zuid en in 2011 de Gr20 noord gelopen te hebben, wilden we in 2012 de GR20 helemaal gaan doen samen met onze oudste dochter Dyonne.
Door allerlei omstandigheden is dat vorig jaar niet door kunnen gaan en hebben we het plan doorgeschoven naar 2013.
De boot was al in november geboekt en inmiddels wetende wat de GR20 betekent, al vroeg begonnen met het op peil brengen en houden van de conditie. Tevens moest zowel het eigen gewicht als het gewicht van de rugzakken verder omlaag.
Gedurende de winter en het voorjaar hebben Hanny en ik dan ook diverse meerdaagse wandel en fietstochten gemaakt. Met Pinksteren is een 3-daagse trekking in de zuidelijke Ardennen gepland. Dit keer gaat Dyonne ook mee want zij heeft nog niet zoveel aan de conditie gewerkt.
Het wordt een zware tocht met heel veel klimmen en dalen. Ondanks het slechte weer gaat alles voorspoedig en hebben we een goed gevoel voor Corsica.
Weer thuis gaat het echter mis. Dyonne heeft last van haar linker knie. Waarschijnlijk was dit parcours onder deze omstandigheden, onvoorbereid toch te zwaar.
De weken hierna houden de knieklachten aan en daar het vertrek naar Corsica op 30 juni steeds dichter bij komt, komen diverse alternatieve scenario's op tafel want één ding blijft voorop staan: Hanny en ik willen en gaan de GR20 doen.
Na lang wikken en wegen kiezen we voor de optie om zonder Dyonne op donderdag 4 juli in Conca te starten en dat zij zes dagen later in Vizzavona bij ons aansluit.
Mochten de knieklachten, deze treden alleen op bij dalen, aanhouden dan kan Dyonne vier dagen later op Col de Vergio weer de bus terug naar Corte nemen.
Om de belasting op haar knie zo laag mogelijk te houden laten we haar tentje uit de rugzak en reserveer ik voor haar via het Parc Regional een plek in de refuges.
Na een goed verlopen reis komen we op maandagmorgen 1 juli in Bastia aan. Hier is de rust na een hectisch Tour de France weekend weer teruggekeerd. Zoals gebruikelijk gaan we eerst lekker in het zonnetje heerlijk ontbijten op de boulevard en rijden vervolgens op het gemakje naar Corte waar we een fijne plek vinden bij Bartho op de camping.
We worden hartelijk ontvangen. Bartho is nog steeds kerngezond en voert nog steeds de boventoon op de camping. Toch is hij zichtbaar veranderd. Zijn vrouwtje is helaas waarschijnlijk voor goed op genomen in de plaatselijke kliniek.
We drinken gezamelijk een glaasje op het weerzien en zijn de rest van de middag bezig met installeren en wennen aan de zomerse temperaturen.
Dan komt de 2e tegenslag: Ik was al een beetje verkouden en als ik 's ochtends op sta voel ik me zo ziek als een hond. Van de gedachte om met een rugzak de GR20 te gaan lopen word ik alleen maar slechter.
In de plaatselijke pharmacie krijg ik een 4-daagse kuur. Het brengt na een dag enige verlichting, ik kan weer via mijn neus ademen, maar ik voel me nog steeds zo slap als een vaatdoek.
Eén ding is op dat moment duidelijk, donderdag starten in Conca is geen optie meer.
Opnieuw moeten we de planning bijstellen. Op vrijdag ga ik op aandringen van Bartho alsnog naar een dokter. Deze zeer vriendelijke man hoort mijn verhaal aan en schrijft me vervolgens een 3-daagse antibioticakuur voor.
Dit helpt want op zaterdag voel ik me al 'n heel stuk beter en we besluiten om op zondag naar Conca af te reizen en op maandagmorgen te starten met de GR20, inmiddels vier dagen later dan gepland.
We proberen met de Iphone van Dyonne haar reserveringen in de refuges te verplaatsen maar krijgen geen contact met het Parc Regional. Om niet voor nieuwe verrassingen komen te staan reserveren we maar opnieuw in L'onda, Petra Piana en Manganu.
Zondag 7 juli: afreizen naar Conca
Onze rugzakken zijn ingepakt en ik voel me gelukkig weer stukken beter. Dyonne zal ons met de auto naar Aleria brengen waar we om 17.20 uur de bus naar St Lucie de Porte Vecchio krijgen. We vertrekken om 15.00 uur. Omdat Dyonne de komende zes dagen alleen op de camping blijft hebben we de tent moeten laten staan. Bartho zal echter een oogje in het zeil houden.
Na een uurtje rijden arriveren we in Aleria. We zijn vroeg en drinken nog wat op een terrasje. Hier ontstaat de twijfel of er vandaag nog wel een bus naar het zuiden gaat. Dyonne biedt spontaan aan om ons dan maar met de auto naar Conca te brengen. Ansicht geen probleem maar zij heeft pas kortgeleden haar rijbewijs gehaald en in haar eentje gedurende twee uur terug rijden van Conca naar Corte doet ons toch even twijfelen.
Het risico lopen dat er geen bus rijdt is het altenatief. We hakken de knoop door en om 17.00 uur staan we voor de Gite in Conca. Het is hier erg druk. Niet door GR20 gangers maar door een bruiloftsfeest dat in bijbehorende restaurant gehouden wordt.
We drinken nog samen wat, nemen afscheid en vervolgens gaat Dyonne alleen op weg terug naar Corte. Anderhalf uur later krijgen we het geruststellende smsje.
We nemen onze intrek in de Gite en kunnen ivm de bruiloft pas om 20.00 uur eten. Even later arriveert een hele groep die via een organisatie onder leiding van een gids met gedeeltelijk bagagevervoer de GR20 gaat lopen. De gids heeft benen als hei-palen. Later horen we dat hij elk seizoen 10 keer de GR20 loopt met een groep.
Het menu-randonneur spreekt ons niet echt aan en we besluiten iets van de kaart te bestellen.
Zonder wijn, vandaag de laatste medicijn genomen, smaakt het eten toch voortreffelijk.
Om 22.00 uur liggen we in bed. Het is erg warm in de gite. Toch vallen we vrij snel in slaap. De wekker staat op 5 uur.
Maandag 8 juli: Conca - Paliri
We zijn om 5 uur op en maken een lekker ontbijtje klaar. Ondanks het vroege uur is het al warm buiten. We voelen ons allebei fit en hebben er zin in. We pakken alles in en om 06.15 gaan we op pad. De groep onder leiding van de gids is dan al weg.
Het eerste gedeelte is een saaie asfaltweg het dorp uit. We gaan voorspoedig omhoog en krijgen gezelschap van een hond. Uit ervaring weet ik dat deze van plan is om de hele weg mee te lopen. Het lukt me uiteindelijk om hem toch terug te sturen.
Een uurtje later staan we op Bocca d'Usciolu en dalen af naar de beek waar we een korte pauze houden.
Vanaf hier gaat het vervolgens alleen maar omhoog en om 10.00 uur arriveren we bij de ruïne van een bergerie. Met de aanwijzigingen van Rob Custers weet ik in no-time het bronnetje te vinden en vul de bidons met heerlijk fris water. We gaan verder omhoog naar Bocca di Sordu. Hier ontmoeten we een nederlands stel dat aan hun laatste etappe bezig is. We maken een praatje en zij vertellen ons dat ze niet echt goed weer gehad hebben en veel mensen hebben zien afhaken.
De zon schijnt fel maar er is gelukkig ook een verkoelend windje.
We beginnen aan de steile afdaling. Hanny is niet blij want de verwachting was dat de eerste dag naar Paliri alleen maar stijgen is. Beneden in het bos stoppen we op een plek in de schaduw voor een boterham. Even later gaan we op weg voor het laatste stuk en om 13.00 uur zien we eerste tentjes van Paliri staan.
Het is hier nog erg rustig en zoeken na een lekkere koude cola een mooi plekje voor ons tentje. Om te douchen moet je hier een heel stukje naar beneden. Uiteraard zoals verwacht koud water maar het is toch te doen. Na het douchen terug omhoog naar de refuge waar we een kleinigheid eten. De rest van de middag hangen we wat rond en lezen wat. Vanaf 16.00 uur wordt het steeds drukker. Gelukkig zitten we in de eerste eetronde om 18.30 uur. Het eten smaakt voortreffelijk en na het eten onder het genot van een kopje koffie kletsen we nog wat na met enkele tafelgenoten.
In de verte wordt het donker boven Bavella en zien we de eerste bliksemflitsen. Bij ons blijft het gelukkig droog.
Om 20.00 uur zoeken we ons tentje op en kijken tevreden terug op een heerlijke eerste dag. Het blijft nog een hele tijd erg rumoerig bij de refuge maar vallen toch nog snel in slaap.
Dinsdag 9 juli: Paliri - Asinau
Om 5 uur loopt de wekker af. Het is wel even wennen aan het vroeg opstaan. Ook moeten we nog in het juiste ritme komen van het dagelijkse inpakritueel. Het is een strak blauwe lucht en het belooft een mooie dag te worden. We ontbijten aan een van de picknick tafels naast de refuge en om 06.30 uur gaan we op weg. We worden al vrij snel ingehaald door een groepje van vijf jongeren. Op onze leeftijd heb je wat meer tijd nodig om op gang te komen. We dalen een klein stukje om vervolgens steil te klimmen naar Foce Finosa. Vanaf hier gaat het over een redelijk bospad geleidelijk omlaag, lopen een stukje over een onverharde weg, om vervolgens steil omhoog te gaan naar col de Bavella. Dit is ons terrein en halverwege de klim passeren wij het groepje van vijf weer. Om 08.30 uur zijn we op de col.
We pauzeren even, eten een heerlijke sandwich jambon, drinken een cola en bestellen er nog 3 voor in de bidons. Een half uurtje later gaan we verder.
We gaan voor de alpine-route in plaats van de traditionele GR20 route die om het Bavella-massief heen gaat.
De cola geeft extra energie want we gaan heel snel omhoog. Tijdens het klimmen zien we de eerste wolken boven Bavella samentrekken. Nadat we de passage langs de ketting omlaag gehad hebben vallen de eerste druppels.
We stoppen om de regenhoezen over de rugzakken te doen maar omdat het best wel warm is laten we de regenjasjes nog even uit. We stijgen verder en de regen zet gelukkig niet door hoewel de lucht inmiddels helemaal dicht getrokken is. In de verte horen we inmiddels ook het gerommel van onweer.
We passeren het hoogste punt van de route bij Bocca Pargulu. De lucht ziet er steeds dreigender uit boven ons terwijl we aan de afdaling beginnen.
Even later breekt de hel los. Het onweer zit vrijwel boven ons en het begint ontzettend hard te regenen die overgaat in hagel. We zoeken wat beschutting onder een dennenboompje en proberen snel ons regenjasje aan te trekken. In de veronderstelling dat het op Corsica 's zomers niet regent, zit dat bij Hanny onder in de rugzak.
In een mum van tijd zijn we nat tot op onze onderbroek en staat het water in de schoenen.
We krijgen koud en als de regen wat minder wordt besluiten we om toch maar door te gaan met afdalen.
Er is in korte tijd zoveel regen gevallen dat het pad verandert in een complete modderstroom. Gelukkig is de afdaling niet steil en komen we een tijdje later weer op de rood-witte GR20 route. Een aantal kilometers gaat het nu licht glooiend over een redelijk pad verder. We krijgen refuge Asinau in beeld maar moeten wel eerst nog even het riviertje d'Asinau over steken.
Bij het riviertje aangekomen blijkt dit door de hevige regenval een onneembare hindernis te zijn geworden. Op de normale oversteekplek treffen we een enorme woeste watermassa aan. Aan de overkant zijn een aantal tegenliggers druk bezig met het spannen van een touw over de rivier om te proberen een ouder stel met behulp van dit touw aan onze kant te krijgen. Bij de eerste de beste poging gaat het echter al mis en de man komt met rugzak en al in het water terecht. Met moeite weten ze hem aan de kant te krijgen.
Ik was inmiddels een stukje over de gladde rotsen stroomopwaarts gegaan op zoek naar een mogelijk plek om over te kunnen steken. Dit levert echter niks op. Aan de overkant zijn er inmiddels nog wat mensen bijgekomen die allemaal naar onze kant willen.
Het is opgehouden met regenen en uiteindelijk vind er iemand stroomafwaarts een mogelijk geschikte plek. Met hulp van een potige jongedame, die tussen enkele grote stenen in de rivier gaat staan, weet iedereen veilig aan onze kant te komen. Vervolgens worden wij eveneens naar de overkant geholpen. Opgelucht kunnen we aan het laatste klimmetje naar de refuge beginnen. Zeiknat arriveren we om 15.00 uur bij Refuge Asinau.
De lucht trekt open en een half uur later schijnt de zon weer. We zoeken een plekje voor de tent en leggen alle natte spullen en kleren te drogen. Het is er al redelijk druk en alle waslijnen naast de hut hangen vol met natte slaapzakken. We reserveren voor het avondeten en gaan douchen.
Om 18.30 uur kunnen we aanschuiven voor een heerlijk 4-gangenmenu. We praten nog wat na over deze toch wel bewogen middag en zoeken om 20.00 uur ons tentje op. Wetende dat we morgen met doorweekte schoenen moeten beginnen aan de langste etappe van de GR20.
Woensdag 10 juli: Asinau - Usciolu
Zoals gebruikelijk en omdat er voor vandaag weer onweer gemeld is, loopt de wekker om 5 uur af. We krijgen steeds meer routine in het afwerken van het inpakprogramma hoewel dit nog niet geheel stressvrij gaat.
Het is stralend weer en om 06.40 uur beginnen we aan de lange klim naar Monte Incudine. De vijf jongelui uit Lille zijn een kwartiertje eerder vertrokken en Maxi en Samuel uit Lyon waren al voor 06.00 uur op pad. Zoals verwacht zijn onze schoenen nog behoorlijk nat van gisteren, de overige spullen zijn gelukkig weer droog.
We gaan snel omhoog en vlak onder de col halen we de groep Lille in. Vanaf de col is het nog een 150 m verder stijgen tot aan het (herstelde) kruis op de Monte Incudine. Om 08.30 uur zijn we boven. We pauzeren even, maken natuurlijk wat foto's naast het kruis voor het bewijsmateriaal en laden wat gewicht van de rugzak van Hanny naar de mijne. Dit scheelt haar enorm bij het afdalen in de stabiliteit.
Even later beginnen we aan de lange, lange maar niet lastige afdaling naar de hangbrug over de Foreinchesi. De groep Lille passert ons al vrij snel. Halverwege komen we de eerste tegenliggers al tegen. Een eindje voor de brug tappen we nog wat vers water aan een bron. Om 11.30 uur zijn we bij de brug en zoeken een plekje in de schaduw om te lunchen. Ondanks de warmte maken we toch een lekker noodle-soepje.
Een half uurtje later zijn we klaar voor het resterende stuk naar refuge Usciolu. We gaan de brug over en beginnen aan de doorsteek over het plateau van Coscione. De groep Lille zit dan nog lekker te eten bij de beek. Vanaf hier komen de eerste donkere wolken alweer heel snel opzetten. Het rommelen van onweer komt steeds dichterbij. Uit voorzorg doen we de regenhoezen al over de rugzakken. We lopen in volledig open terrein, een paar honderd meter van de bosrand, als we schrikken van een enorme bliksemflits gevolgd door een oorverdovende knal.
Enkele seconden later barst het noodweer los. Eerst regen, later dikke hagelstenen. We lopen snel naar één van de spaarzame dikke bomen in het terrein om wat bescherming te zoeken tegen de hagelstenen, tegelijkertijd ons afvragende wat onder deze omstandigheden de verstandigste keuze is.
We zijn inmiddels wederom drijfnat en krijgen het koud. Na circa een half uur wachten is er alleen verderop nog af en toe een donderslag te horen en is de ergste regen ook voorbij.
We gaan verder en bereiken vrij snel het bos. Hier voelen we ons gelukkig een stuk veiliger.
We stappen flink door en enkele honderd meters voorbij bocca di Agnone worden we van ver toegeroepen in het engels dat we vooral niet naar boven moeten gaan. Het is een gezin met twee kinderen dat naar ons toe komt en volledig in paniek is. Zij blijven ons maar waarschuwen in het engels voor de bliksem en dat het levensgevaarlijk is om omhoog te gaan. Het blijken nederlanders te zijn die van refuge Matalza op weg waren naar Usciolu.
Het gesprek gaat verder in het nederlands en zij vertellen ons dat een van hen door de bliksem was weggeblazen. Ze waren zichtbaar volledig overstuur en willen zo snel mogelijk terug naar Matalza.
Het is inmiddels droog geworden en we overleggen kort wat te doen. Teruggaan naar Asinau of Matalza is in ieder geval geen optie omdat we niet nog een dag willen verliezen. Achter ons begint het wolkendek weer te breken en als we ook het onweer verder weg horen, besluiten we om voorzichtig verder te gaan. De korte klim naar Punta di a Scadatta lopen we door een laagje van 4 cm hagel!!
Achter ons klaart het op maar voor ons uit is het nog aarde donker. Het blijft stil en we gaan voorzichtig verder omhoog. Bijna boven wordt plotseling de donkere lucht verlicht door een enorme bliksemflits en ontzettend harde knal. We staan stokstijf. Wachten een poosje en gaan stapvoets verder. Nu begint het voor ons ook open te breken en het blijft verder rustig.
We beginnen aan het laatste maar wel lastige stuk over de crete. Bij droog weer is dit al een hele klus. Al snel zien we in de verte de blauwe tentjes bij refuge Usciolu staan maar uiteindelijk is het toch nog een kleine 2 uur klauteren voor we aan de korte afdaling naar de refuge kunnen beginnen.
Om 17.00 uur lopen we het terras van de refuge op en worden verwelkomd door een zichtbaar opgeluchte Maxi en Samuel. We drinken wat en gaan op zoek naar een vlakke plek voor onze tent. Helemaal beneden vinden we er een, zetten de tent op. Mijn slaapzak is behoorlijk nat geworden. Je merkt dat er een bepaald onrust is bij de mensen.
Na alle standaard rituelen afgewerkt te hebben gaan we een kleinigheidje eten bij de hut. De groep Lille is nog steeds niet binnen.
Om half zeven zitten we klaar voor de bekende pastamaaltijd van Usciolu. We kletsen nog wat en pas om half acht zien we de eerste van de groep Lille naar beneden komen. Iedereen is blij dat ze binnen zijn. Een van de meisjes van het groepje heeft beide zolen van haar schoenen loshangen en koopt even later in de "Alibaba"hut een paar nieuwe schoenen.
Voor dat we naar beneden naar onze tent gaan, haal ik nog wat eten en drinken voor morgen bij de Gardien. Ik vang uit een gesprek op dat er voor morgen wederom onweer wordt gemeld. Wetende dat de etappe naar Prati volledig boven over de crete gaat vraag ik naar zijn mening. Heel vroeg vertrekken en goed doorlopen, is zijn antwoord. Als alternatief geeft hij aan om af te dalen naar Cozzano en van daaruit via de weg op Col de Verde zien te komen. Hier pik je de GR20 vervolgens weer op.
Later bij de tent leg ik beide voorstellen voor aan Hanny. Met de schrik nog in de benen is voor haar de keus snel gemaakt. Ik kan me hier heel goed in vinden.
Om 20.00 uur kruipen we in onze tent. Liggend in een natte slaapzak kletsen we nog wat na over deze lange dag met toch wel heel wat beangstigende momenten
Donderdag 11 juli: Usciolu - Col de Verde
Na een koude nacht in een natte slaapzak toch maar om 05.00 uur opgestaan. Veel mensen waren al druk bezig met inpakken en er gingen zelfs al mensen op pad. Iedereen wil natuurlijk graag op tijd voor het onweer binnen zijn.
Ook wij pakken alles in en gaan vervolgens lekker ontbijten in de keuken van de refuge. Het weer ziet er zoals gewoonlijk 's morgens stralend uit maar we laten ons toch niet verleiden om alsnog naar Prati te gaan.
Om 06.45 uur gaan ook wij op pad. Vanaf de refuge een klein stukje terug omhoog naar de crete om hier de geel gemarkeerde afdaling naar Cozzano op te pakken. Het is een lange, niet lastige maar soms wel saaie afdaling. Er hebben meer mensen voor deze oplossing gekozen en we lopen een tijdje samen met twee jonge meiden.
We lopen om 11.00 uur Cozzano binnen en de zon schijnt nog steeds. We lopen naar de Gite-d'etape, die beheerd wordt door een broer van de Gardien van Usciolu. Hij zou ons verder kunnen helpen om op Col de Verde te komen. De goeie man is er niet en een oud vrouwtje stuurt ons naar het dorp om te vragen naar een zekere Gaston die taxi rijdt.
Via de plaatselijke epicerie komen we in de dorpskroeg terecht. Hier is alles in een mum van tijd geregeld. De kroegbaas zelf brengt ons voor 60 euro naar Col de Verde, toch een ritje van bijna 40 minuten. We drinken wat op zijn terras en een kwartier later zitten we al in de auto. Het is een zeer vriendelijke man en in gebrekkig frans hebben we toch nog heel wat te vertellen.
Omstreeks 12.00 uur zijn we op Col de Verde. Het is hier ontzettend rustig en dus nog volop keus in mooie tentplekjes.
We kiezen een mooie plek uit en zetten de tent op. Hangen de nog natte spullen van gisteren te drogen en gaan lekker lunchen in het restaurant. We genieten van de heerlijke salade en een flesje rose. Na het eten genieten we nog meer van de lekkere warme douche. Dit is echter maar van korte duur. Net klaar met douchen begint het donker te worden en al snel vallen de eerste druppels.
Terug bij de tent zie ik tot mijn schrik dat de dwarsstok van onze tent gebroken is. Het meegeleverde reparatiebuisje brengt uitkomst en binnen 10 minuten staat de tent weer recht.
Net op tijd want enkele minuten later valt het alweer met bakken uit de lucht. De gerepareerde tentstok geeft echter geen krimp.
Om 16.00 uur is het weer droog en proberen we in het beetje zon toch nog onze spullen droog te krijgen. We hangen nog wat rond en kunnen om 18.30 aanschuiven voor het 4-gangen menu. Heel lekker maar te weinig voor een GR20 loper.
Na het eten vullen we nog onze bidons en waterzakken en om 21.00 uur liggen we in onze tent. Het is weer een koude nacht en onze uitrusting is niet echt berekend op koude nachten.
Vrijdag 12 juli: Col de Verde - refuge d'E Capanelle
We zijn inmiddels helemaal gewend aan het vroege opstaan en zijn dan ook al voor de wekker van 05.00 uur wakker. Ook het inpakken gaat ons steeds beter af.
Vandaag hebben we door het overslaan van Prati maar een korte etappe. We nemen dan ook de tijd om lekker te ontbijten. Gisteren overheerlijke kaas gekocht.
Rond de klok van zeven lopen we weg bij Col de Verde en gaan door het bos over een stenig pad geleidelijk aan omhoog naar de brug. Vanaf de brug wordt het wat steiler maar we voelen ons sterk en het vraagt nauwelijks inspanning.
Bij de splitsing met de het pad over de Monte Rinoso twijfelen we nog even over de te nemen route maar met de ervaringen van de afgelopen dagen nog vers in het geheugen, kiezen we toch maar voor de kortste route naar Capanelle. Vanaf hier gaat het heel relaxed verder tot we aan de verharde weg komen.
We stoppen, zoeken een plekje in de schaduw en eten een boterham. Aan de overkant zien we wandelaars omlaag komen. Tot aan de refuge is het nog ongeveer 2,5 km vrij steil klimmen. We gaan op weg en lopen in één strak tempo in één keer naar Capanelle. Links onder ons vermaakt zich een grote groep kinderen in de verkoelende waterbekkens.
Om 12.00 uur zijn we bij Capanelle. Nagenoeg alle tentplekken zijn nog vrij dus kunnen we kiezen. Aan de geultjes en dammetjes is goed te zien dat ze hier ook genoeg regen gehad hebben de laatste dagen.
We zoeken een goede plek uit en hangen de nog natte tent en overige spullen in het zonnetje te drogen. Eerst lekker eten aan een van de picknicktafels. Wat opvalt is dat in de refuge alles opmerkelijk goedkoop is.
De zon schijnt nog volop en na het eten zetten we de tent op. Hij staat nog geen vijf minuten of de dwarsstok breekt weer. Nu net naast de gerepareerde plek waardoor het aluminium buisje geen oplossing meer is.
Uiteindelijk met behulp van ducktape, enkele ti-raps en een stukje flexibele boomtak de gebroken stok weten te spalken. Duck-tape en ti-raps horen dus thuis in elke rugzak.
Ook vandaag wordt het donker en begint het in de verte weer te rommelen maar het blijft gelukkig droog.
Het wordt steeds drukker en we zien na twee dagen diverse bekenden terug. Maxi en Samuel en de groep Lille waren gisteren wel naar Prati gelopen en waren net op tijd voor het onweer binnen. Voor het avondeten hebben we gelukkig gereserveerd want de tent zit helemaal vol. Op de tafels plakken geeltjes met de namen. Ik had gereserveerd onder Pierre en we nemen plaats aan de tafel waar Pierre op het geeltje staat. Er komen nog 4 mensen aan onze tafel zitten. Even later willen nog 3 mensen, wiens naam op het geeltje staat, erbij komen zitten. Paniek in de tent. Uiteindelijk bleek het stel naast ons ook onder Pierre gereserveerd te hebben.
We eten voortreffelijk. Eerst lekkere stevige corsicaanse soep, dan pasta met grote stukken rundvlees en een toetje.
Na het eten raken we buiten nog in gesprek met een Belgisch koppel en twee Belgische meiden, Sophie en Marie. Het koppel is blij dat ze morgen in Vizzavona kunnen stoppen. Zij heeft het helemaal gehad met het onweer.
Om 21.30 uur zoeken we tevreden ons tentje op. Morgen zien we Dyonne in Vizzavona!!!
Zaterdag 13 juli: Capanelle - Vizzavona
Vandaag krijgen we de gemakkelijkste etappe van de hele GR20. Op een korte steile afdaling door het bos na in het begin, gaat het alleen maar over mooie goed beloopbare paden naar Vizzavona. Toch staan we vroeg op en willen we op tijd vertrekken want Dyonne komt rond het middaguur aan op het station van Vizzavona.
We halen het net om om 06.30 uur bij Capanelle weg te lopen. Het is prachtig weer en voor het eerst zal de zon de hele dag blijven schijnen.
Tijdens de afdaling worden we al snel voorbij gelopen door de vier Belgen die we gisteravond ontmoet hebben. Daarna is het een heel eind alleen maar gewoon wandelen. We hebben nu de gelegenheid om ook naar andere dingen te kijken. Bij de tegenliggers valt het ons op wat veel mensen allemaal meesjouwen. We komen een familie met twee kleine kinderen tegen. Pa heeft een rugzak van het formaat kleerkast die ongeveer 60 cm boven hem uitsteekt. Verder lopen veel mensen, voornamelijk Fransen, op gewone sportschoenen.
Bij bergerie d'Alzeta houden we een korte pauze en raken in gesprek met een tengere jongedame, die in haar eentje de GR20 loopt. Zij is gestart in Calenzana en is op haar zevende wandeldag al op weg naar L'Onda. Even later denderen we omhoog naar bocca Palmente, maken wat foto's en beginnen aan de lange eenvoudige afdaling naar Vizzavona. Het gaat voor ons doen erg goed want we halen zelfs een groepje in.
Om 12.10 uur staan we bij gare de Vizzavona waar op dat moment net de trein uit Corte binnen loopt. Na zes dagen heel blij Dyonne weer te zien.
We gaan samen heerlijk uitgebreid lunchen om vervolgens onze intrek te nemen in de dortoir van Hotel I L'Aricci. We hadden hier vooraf een hotelkamer gereserveerd maar door het opschuiven van onze tocht is er alleen nog maar plek in de dortoir.
De rest van de middag brengen we door met bijkletsen, kleren wassen, lezen, terrasje pikken. Het heeft vandaag voor de tweede opeenvolgende dag weer niet geregend.
Hier in Vizzavona zien we ook weer na enkele dagen de groep onder leiding van de gebonkte franse gids. Zij lopen blijkbaar toch niet de exacte GR20 route. Verder treffen we natuurlijk ook alle andere bekenden.
Dyonne heeft een gedeelte van een tentstok van een andere tent meegebracht. Een medewerker van het hotel weet die met een ijzerzaag keurig op maat te maken. Zo kan ik de boomtak vervangen door een stukje glasfiber. Ook heeft zij een plastic zak met repen, noodles enz, als herbevoorrading meegenomen.
Om 20.00 uur kunnen we aan tafel en krijgen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. We drinken nog een kopje koffie, betalen de rekening en om 21.30 uur kruipen we in bed. Het is even wennen aan de volledig doorgelegen matrassen in de stapelbedden maar we hoeven morgenochtend geen tent af te breken.
Zondag 14 juli: Vizzavona - Bergerie L'Onda
Ik ben ruim voor de wekker wakker, sta stilletjes op en breng voorzichtig al onze spullen naar beneden. Snel even wassen en naar het toilet. De dames zijn inmiddels ook al op en 20 minuten later zitten we buiten op het terras al aan het ontbijt. Het is duidelijk nog even wennen aan het feit dat we nu met ons drieën zijn. Hanny en ik zitten al helemaal in de GR20 flow maar voor Dyonne gaat het vandaag pas beginnen. Ze voelt zich goed en heeft geen last van haar knie. Een laatste check van de rugzakken en om 06.40 uur kunnen we vertrekken. Dyonne heeft ook nog 3 verse broden uit Corte meegenomen.
De eerste kilometers gaan door bos geleidelijk omhoog. Bij de cascade'd'anglais is het nu nog doodstil. Dit zal over enkele uurtjes wel anders zijn. Vanaf het restaurant is het een wirwar van paadjes steil omhoog. Bij een van de watervallen zien we net de grote groep met de bonkige gids voorop vertrekken. We zullen ze vandaag nog in een lange sliert vaker voor ons uit zien gaan. Het ziet er allemaal strak georganiseerd uit.
We pauzeren ook kort en beginnen aan de lange klim naar de col, regelmatig grote gladde rotsplaten overstekend. Dyonne heeft al snel de smaak te pakken en klimt voor ons uit. Ver boven ons zien we de eerste tegenliggers al omlaag komen. Het gaat voorspoedig en snel. Vlak onder de col krijgen we nog een lastige passage waar je over een grote kale rots moet en alleen wat grip vind in wat smalle spleetjes en inkepingen.
Om 11.00 uur staan we op bocca Muratello. Overal liggen rugzakken, achtergelaten door de grote groep om snel even door te kunnen klimmen naar een van toppen. We maken soep en eten heerlijk vers brood met tonijnsalade. Het wordt nog druk op de col want ook Marie en Sophie uit Antwerpen en een jong zwitsers stelletje, gestart in Vizzavona, zoeken een lunchplek. Inmiddels is ook de grote groep terug gekeerd van de top , hangen de rugzakken om en beginnen aan de afdaling. De gids is al enkele tientallen meters gedaald als de laatste nog bezig is met z'n rugzak.
700 m lager zien we in de diepte L'Onda liggen. Als wij aan de afdaling beginnen is de groep al halverwege. Het eerste stuk gaat steil over alleen maar stenen, stenen en nog eens stenen. Met wat gewicht uit haar rugzak gaat het Hanny best goed af. Dyonne krijgt bij het dalen toch wel wat last van haar knie maar kan gelukkig gewoon verder. We worden door meerdere mensen ingehaald maar dalen gestaag verder. Het begint te waaien en de eerste donkere wolken verschijnen. Vandaag weer onweer?
Om 13.30 uur zijn we bij de Bergerie. Voor Dyonne had ik een tentje gereserveerd en we huren er zelf ook eentje naast haar. Wel zo gezellig. Het blijft droog en we genieten zelfs, languit liggend in het gras van het zonnetje. We werken het inmiddels standaard programma af en gaan wat drinken en een kleinigheidje eten in de bergerie, ons nu al verheugend op de overheerlijke lasagna, die uiteraard weer op het menu staat.
Dyonne heeft wat last van haar knie maar morgen zit er gelukig geen steile afdaling in de route en kan ze herstellen voor de lange rit langs de meren op dinsdag.
Om 18.30 zitten we aan tafel met Maxi en Samuel. Het eten smaakt zoals verwacht voortreffelijk. De Gardien zet 2 soorten kaas op tafel als nagerecht en al snel gaat het verhaal van de madenkaas door de hut. Samuel en ik vinden hem echter heerlijk en van alle kanten komt de overgebleven kaas onze kant op.
Er is geen brood te koop in de bergerie zodat Samuel na het eten alle overgebleven stukjes brood verzameld. Tijdens het afrekenen bij de vrouw van de Gardien maak ik haar nogmaals de complimenten over eten en kan ik plotseling wel een brood kopen.
Terugkijkend op een goed verlopen dag gaan we om half tien slapen.
maandag 15 juli: Bergerie L'Onda - Petra Piana
We hebben de wekker wat later gezet omdat we geen tentje hoeven af te breken. Toch ben ik voor de wekker al wakker en sta op. Veel mensen zijn al druk bezig of zijn zelfs in het donker al vertrokken. Wij doen het rustig aan en maken eerst koffie.
Even voor zeven gaan ook wij op weg. Dyonne heeft last van haar knie en mede daarom kiezen we voor de normale GR20 route langs Bergerie de Tolla en niet voor de hoge route over de crete.
We dalen geleidelijk af door het bos en zijn om half negen bij de brug. Hier kan Dyonne nog eventueel afhaken en via Canaglia naar Tattone lopen waar ze de trein naar Corte krijgt. Na diverse mogelijke scenarios besproken te hebben, nemen we de gok dat ze Col de Vergio kan halen.
We steken de brug over en vanaf hier gaat het alleen nog maar omhoog naar Petra Piana. We volgen lange tijd de rivier met prachtige zwemplekken en bereiken na een tijdje de waterval waar we de rivier oversteken.
Vanaf hier wordt het aanzienlijk steiler maar bergop heeft Dyonne nauwelijks klachten. Bij de verlaten Bergerie weten we dat het nog maar een klein stukje is, welliswaar steil en over een doolhof van paadjes. Het is goed zoeken naar de rood-witte strepen.
Om half één staan we plotseling voor de eerste tentjes van Refuge Petra Piana. Inmiddels begint ook de lucht weer aardig dicht te trekken. We vinden een aardige plek naast het huurtentje van Dyonne. Ons tentje staat net, als de eerste druppels vallen. Het zet niet door en het klaart weer wat op.
We kopen wat blikjes vis en salade en vinden een plekje onder het afdak van de refuge. Ook hier is geen brood te koop, zelfs niet het kaugumachtige pain de mie.
Omstreeks drie uur begint het te rommelen en even later, ik ben net onder de douche uit, breekt ook hier weer de hel los.
Hanny en Dyonne liggen al in ons tentje en ik kruip snel, 3m verder, in het huurtentje. We krijgen gedurende anderhalf uur regen, hagel en een ontzettende storm over ons heen. Via onze gsm houden we elkaar van de status van de tentjes op de hoogte. Ons tentje, met de gerepareerde stok, houdt gelukkig stand in dit geweld.
Om vijf uur is het weer helemaal droog en even later breekt zelfs weer een voorzichtig zonnetje door. Uit de richting Manganu zien we diverse mensen volledig doorweekt nog aankomen.
We zitten in de eerste eetronde en kunnen om 18.30 uur aanschuiven. Deze keer geen spaghettisoep maar linsen met spek, kaas en een perzik uit blik. Met een glas wijn erbij een heerlijke maaltijd. Marie en Sophie nemen maar een beetje van de linsen, in de veronderstelling dat het hoofdgerecht nog moet komen. Als de kaas verschijnt kunnen ze nog net op tijd alsnog hun bord vol scheppen. Na het eten kletsen we nog wat na, maken de spullen voor morgen in orde en liggen om 21.00 uur in onze tent.
Ik schrik om drie uur 's nachts wakker van het lawaai van een helikopter. Hij landt echter niet bij Petra Piana en het lawaai sterft langzaam weg. Ik lig nog een tijdje wakker en maak me toch wel een beetje zorgen over de knie van Dyonne voor de lange en zware tocht van morgen.
Dinsdag 16 juli: Refuge Petra Piana - Refuge Manganu
Het is koud als we om 5 uur opstaan en trekken de regenjasjes aan. Beginnen met alles inpakken en maken snel een eenvoudig ontbijtje met een beker koffie. Het lukt ons wederom om half zeven op weg te zijn. We zoeken ons tussen de struiken het pad omhoog naar bocca Muzella. Dyonne heeft vandaag duidelijk minder last van haar knie en gaat voor ons uit omhoog. Op de eerste col kijken we nog even achterom en zien nog net het dak van Petra Piana. Vanaf hier gaat het schuin naar rechts, minder steil maar wel over meerdere puinhellingen richting Muzella. Hier en daar liggen wat restanten sneeuw.
Op bocca Muzella heb je in alle richtingen een prachtig uitzicht. Tot aan col de Rinosso steken we vervolgens zeven sneeuwvelden over, ze schitteren in de inmiddels opkomende zon. Het ziet er onschuldig uit maar voorzichtigheid is toch geboden.
Op de col gaat het kort steil omlaag met voor ons in de diepte lac Melo. Wij gaan naar links en lopen, het is echter meer klauteren, in de berghelling over enorme rotsblokken. We worden ingehaald door Marie en Sophie. Op bocca Soglia pauzeren we en eten een boterham.
Het is prachtig weer en voor ons kun je het pad over de graad duidelijk zien. In beide richtingen zien we de mensen hun weg zoeken. Op het einde van de graad gaat het een stukje steil omlaag om vervolgens met behulp van een ketting te beginnen aan de klim naar Breche Capitello. Het gaat voorspoedig en we voelen ons sterk. Het kost ook nauwelijks inspanning. Ook Dyonne heeft er duidelijk zin in.
Vlak onder de Breche moeten we nog een klein verradelijk sneeuwveldje oversteken. De sneeuw smelt vooral aan de onderkant waardoor er plotseling gaten kunnen vallen. Hanny zakt met één been door de sneeuw met als resultaat 2 schaafwonden op haar knie.
Om 11.30 uur zijn we op het hoogste punt van de GR20: Breche Capitello.
Boven de doorgang hangt een touw met daaraan vlaggetjes in de kleuren van alle truien uit de Tour de France. Het ziet heel grappig uit. Ook ontmoeten we hier voor het eerst Frederic, een jongeknul uit België. Hij zit hier boven onverstoorbaar een dik boek te lezen.
Wij beginnen aan de lastige afdaling. Er is geen pad dus moeten we ons zelf een weg zoeken tussen de enorme steenmassa en restanten sneeuw. Hier en daar kunnen we gelukkig toch nog wat markeringen ontdekken. Het gaat moeizaam naar beneden en na ruim een uur bereiken we de beek. We stoppen en maken soep. We nemen de tijd want we hebben nog steeds prachtig weer.
We dalen verder en krijgen na een tijdje refuge Manganu in beeld. Tijdens een van de laatste lastige stukjes let ik even niet op en lig op de grond. Ik sta op en wil verder lopen tot ik het bloed langs mijn rechter scheenbeen zie stromen. De oorzaak is een diepe snee van ongeveer 5 cm net onder mijn knie. Met een papieren zakdoekje en wat sporttape leg ik een noodverbandje aan en kan weer verder.
Om half drie zijn we bij Manganu. We hebben nu alle drie iets aan een knie. Maxi en Samuel, Marie en Sophie en de groep Lille zitten al op het terras met een lekkere Pietra. Voor hen zijn we vanaf nu "la famille genou". De zon is inmiddels verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een grijs wolkendek. Boven de Breche is het zelfs donker. Toch gaan nu nog mensen op weg naar Petra Piana!!
We drinken een lekkere cola, zetten ons tentje op en gaan een kleinigheidje eten. Gelukkig hebben ze hier brood. Dyonne speelt de rest van de middag spelletjes met Maxi en Samuel en de Belgische meiden. Wij werken het standaard programma af, kleren wassen en douchen.
Om half zeven wordt het avondeten geserveerd, de bekende pasta met groenten en een fruithapje na. Na het eten blijft Maxi aandringen om toch even met mijn knie bij een dokter langs te gaan. Zij heeft vernomen dat een waalse belg uit de groep van de bonkige gids, arts is. In no-time zijn er zes, zeven mensen met mijn knie bezig. ook de Gardien komt erbij en levert de benodigde gaasjes en pleisters. Ik voel me in goede handen hoewel ik nog steeds niks van de verwonding voel.
Na het verzorgen van mijn knie zoeken we onze tent op. Dyonne slaapt in de refuge.
.
Woensdag 17 juli: Refuge manganu - Col de Vergio
Ook vandaag loopt zoals gewoonlijk de wekker om vijf uur af. Het is vannacht weer koud geweest. Als Dyonne zich meldt hebben wij al bijna alles ingepakt. We ontbijten aan een tafel en om 06.45 uur zijn op weg. Deze route hebben we in beide richtingen al vaker gelopen en we weten dus dat het vandaag geen lastige dag gaat worden. Met de knieën gaat het goed en we steken de vlakte richting Bergerie over. Hanny heeft wat klachten aan de buitenkant van haar voet maar een paracetamolletje en een stukje sporttape doet wonderen.
Om half negen zijn we bij Lac Nino en houden een korte pauze. De opkomende zon boven het meer en de rondlopende paarden blijft een prachtig gezicht.
Vanaf het meer gaat het gemakkelijk omhoog naar bocca a Reta en via Serra San Tomaghiu gaan we alweer dalen naar bocca San Pedru. Marie en Sophie passeren ons tijdens de afdaling. Wij stoppen kort voor bocca san Pedru voor een lekkere lunch met soep, salade en het laatste pain de mie. Op Col de Vergio krijgen we heerlijk nieuw vers brood.
Tijdens de lunch krijgen we van Dyonne alvast het cadeautje. Zij heeft inmiddels besloten niet mee door te gaan naar Calenzana maar op Col de Vergio de bus terug naar Corte te nemen. Haar knieklachten vormen toch een te groot risico voor de laatste zware etappes.
We dalen verder af, passeren bocca San pedru en weten dat het nu nog precies een uurtje wandelen is tot Col de Vergio. Om 12.30 uur melden we ons in de bar. Hier horen we ook dat de bus naar Corte om 15.00 uur voor de deur stopt.
We vinden een mooi plekje voor de tent, doen inkopen in de "supermarkt", gaan lekker warm douchen en brengen om 14.45 uur Dyonne naar de bus. We zijn met z'n allen blij dat ze 4 dagen heeft kunnen meelopen maar hebben toch gemengde voelens als we de bus zien wegrijden.
Op dat moment komen ook nu weer donkere wolken opzetten en begint het in de verte te rommelen. Het blijft gelukkig droog en de zon komt zelfs weer door. Via SMS horen we van Dyonne dat het in Corte weer behoorlijk tekeer is gegaan.
We eten 's avonds samen met Sophie en Marie heerlijk in het restaurant. Maxi en Samuel zijn doorgelopen naar Bergerie Radule en de groep Lille naar refuge de Ciottulu a i Mori. Dit is voor ons de derde keer in 4 jaar en het is nog steeds het zelfde menu en de zelfde mensen. Hoeveel arbeidsvreugde geeft dit om jaar in, jaar uit de gasten het zelfde eten voor te zetten?
De groep van de bonkige gids slaapt ook in Vergio en de belgische dokter kijkt 's avonds nog even naar mijn knie.
Om half tien liggen we in ons tentje en vallen snel in slaap. Om middernacht schrikken we beiden wakker van lawaai en gestommel naast onze tent. Varkens? Het blijken de buren te zijn die waarschijnlijk wat lang in de bar zijn gebleven. We slapen lekker verder.
Donderdag 18 juli: Col de Vergio - Refuge Tighjettu
De wekker hebben we eigenlijk niet meer nodig want ik ben elke morgen even voor vijf uur wakker. We beginnen meteen met inpakken. Het is nog half donker en licht bewolkt. Als alles opgeruimd is maken we een ontbijtje en nemen afscheid van de Zwitsers. Zij gaan via Ciottulu i mori in twee dagen naar Tighjettu. Marie en Sophie moeten tot kwart voor zeven wachten op hun ontbijt, één van de nadelen van een georganiseerde tocht.
Om half zeven lopen we over de asfalt weg naar het beginpunt van de route. Het eerste gedeelte tot aan Bergerie Radule gaat door het bos en is niet echt interessant. Bij de bergerie zijn veel mensen druk in de weer met inpakken. Het is een prachtige plek, veel mooier dan Castel Vergio, maar de verleiding van een warme douche was toch te groot gisteren.
Vanaf de brug over de Golo gaan we snel omhoog. We laten de refuge Ciottulu i mori links liggen en gaan bij de vervallen bergerie rechts af, steil omhoog richting Bocca Fuciale. Het onduidelijke pad raken we meerdere keren kwijt en zoeken ons zelf een weg naar de col. Een klein stukje onder de col vinden het pad terug en om 10.00 uur zijn we boven. In de diepte voor ons zien we groepjes mensen omhoog komen. De zon schijnt inmiddels weer volop.
We eten een reep en laden wat gewicht over van Hanny naar mijn rugzak. Het begin van de afdaling is lastig en steil over scherpe rotsen. Toch dalen we voorspoedig en twee uur later zijn we beneden aan het begin van het bos waar we in de schaduw een plekje voor de lunch zoeken. We hebben gisteren bij Vergio 3 verse broden gekocht dus voorlopig kunnen we wel vooruit. Ondanks het warme weer maken we toch een beker soep en plotseling staan Marie en Sophie naast ons. Ook zij hebben wel trek in een bekertje soep bij hun meegekregen lunchpakketje. We kletsen nog wat en gaan weer verder. Marie en Sophie gaan snel over de losse stenen en al snel zien we ze niet meer. Een uurtje later zijn we bij Bergerie Ballone en drinken twee heerlijke koude cola's. De Belgen slapen in de Bergerie maar wij willen toch verder naar Tighjettu.
We vertrekken samen met de groep Lille en in hoog tempo gaat het omhoog naar de refuge. Vlak onder hut, na het oversteken van de beek ligt Hanny plotseling languit op de grond. Een onschuldige struikelpartij over niks. We helpen haar overeind en ze heeft alleen een beetje last van haar linkerhand waar ze zich mee heeft proberen op te vangen.
We kunnen gewoon verder en om half drie zijn we bij de hut.
Er zijn nog veel huurtentjes vrij en om morgenochtend vroeg te kunnen vertrekken huren we een tentje. De zon is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor donkere wolken. Als de eerste druppels vallen gooien we alle spullen in de tent en lopen richting refuge. We zijn net binnen als het onweer losbarst. Door de ramen van de refuge zien we enorme hoeveelheden water, hagel en stenen langs de bergwanden omlaag komen. Twintig minuten later is het weer droog.
Charlie, de uiterst vriendelijke Gardien, is inmiddels ook aanwezig. Hij herkent ons nog van twee jaar geleden en we maken een praatje. We eten een kleinigheid, gaan douchen en kletsen wat met diverse mensen.
Om 19.00 uur schuiven we aan voor een heerlijke maaltijd afgesloten met koffie en Eau de vie. We maken alles zover klaar voor morgen en gaan op tijd slapen want we willen morgenochtend vroeg naar boven voor de Cirgue.
Vrijdag 19 juli: Tighjettu - Ascu Stagnu
Onze wekker gaat al om kwart voor vijf. Om ons heen horen we al diverse mensen inpakken. Het is nog donker. Hanny heeft slecht geslapen en heeft veel last van haar linker pols. We ontbijten aan de picknicktafel naast onze tent en pakken onze spullen verder in. Het is nog half donker als de eerste groepjes als naar boven gaan. Ook Maxi en Samuel en de groep uit Lille vertrekken heel vroeg.
Hanny klaagt over pijn in haar pols en kan nauwelijks haar wandelstok vasthouden. De pols is behoorlijk opgezwollen. Ze neemt wat paracetamol en ik doe een zwachtel om haar pols. Dit geeft echter geen enkele verbetering.
De groep van de bonkige gids komt naar boven, zij hebben in de bergerie geslapen, vullen hun waterflessen en gaan in één ruk door. Om zes uur zijn ok wij startklaar en gaan ondanks de pijn toch op weg naar boven. Het is inmiddels licht geworden en Bocca Minuta, de ingang van de Cirque, ligt in een donkergrijs wolkendek.
Vanaf de refuge gaat het meteen steil omhoog over gladde rotsen en grote stenen. Het gaat heel moeizaam met één hand en we gaan maar langzaam vooruit. We zijn niet gewend bij het stijgen voorbij gelopen te worden.
Na een half uurtje begint het ook nog te regenen. We stoppen voor de regenhoezen en trekken de regenjasjes aan.
Ik kijk Hanny aan en zie de angst in haar ogen. Ze wil niet meer verder. We kennen de Cirque en weten dat je met maar één hand en ook nog regen kansloos bent.
We besluiten te stoppen en terug naar beneden te gaan. Op dat moment komen Sophie en Marie voorbij. We zeggen nog snel gedag en dalen af naar Bergerie Ballone. Ik zoek tevergeefs naar een mogelijke oplossing. We weten niet hoe we ons moeten voelen.
Bij de Bergerie bestellen we koffie en een omelet. Vervolgens dalen we verder af via de saaie onverharde weg naar Calasima. Onderweg bellen we met Dyonne in Corte. Zij komt ons met de auto ophalen.
In Calasima krijgen we een lift naar Calacuccia, bestellen op een terras een cola en wachten op Dyonne.
We balen als een stekker. We waren heel goed voorbereid, hebben zware weersomstandigheden doorstaan en voelden ons sterk. Calenzana halen zou geen enkel probleem zijn maar met één hand ben je op de GR20-noord kansloos.
Peter
Mijn dank voor dit mooie verslag Dick Schouten
RSS-feed